Yağmur yağdı, yağdı, yağdı. Domuzcuk kendi kendine söyledi ki, hayatında hiç, ve tanrı bilir kaç yaşında—üç müydü, yoksa dört mü?—hiç bu kadar yağmur görmemişti. Günlerce, günlerce, günlerce.

"Keşke," diye düşündü, pencereye bakarken, "yağmur başladığında Pooh'un evinde, ya da Christopher Robin'in evinde, ya da Tavşan'ın evinde olsaydım, o zaman bu süre boyunca arkadaşım olurdu, burada yalnız başıma, yapacak hiçbir şeyim olmadan, ne zaman duracağını merak etmek dışında." Ve kendini Pooh ile hayal etti, "Böyle bir yağmur gördün mü, Pooh?" ve Pooh'un "Korkunç değil mi, Domuzcuk?" demesini ve Domuzcuk'un "Acaba Christopher Robin'in evinde nasıl?" demesini, Pooh'un "Sanırım zavallı Tavşan artık sel altında kalmıştır" demesini. Böyle konuşmak çok keyifli olurdu ve gerçekten, sellere benzer heyecan verici şeyler yaşamak, eğer bunları birisiyle paylaşamazsan, çok da işe yaramazdı.

{{68f2976ede004fa7f15525e8_1760729086489.jpg}}

Çünkü gerçekten heyecan vericiydi. Domuzcuk’un sık sık burununu soktuğu küçük kuru hendekler dereye dönüşmüştü, üzerine sıçradığı küçük akarsular nehre dönmüştü ve dik yamaçlarının arasında oynadıkları nehir kendi yatağından taşmış, her yere o kadar yayılmıştı ki, Domuzcuk yataklarına da girecek mi diye merak etmeye başlamıştı.

"Biraz Endişe Verici," diye kendi kendine söyledi, "Tamamen Sularla Çevrili Küçük Bir Hayvan Olmak. Christopher Robin ve Pooh Ağaçlara Tırmanarak kaçabilir, Kanga Zıplayarak kaçabilir, Tavşan Kazıyarak kaçabilir, Baykuş Uçarak kaçabilir, Eeyore—Eeyore Yüksek Sesle Ses Çıkararak kurtarılmayı bekler, ama ben burada sularla çevriliyim ve hiçbir şey yapamıyorum."

Yağmur devam etti, ve her gün su biraz daha yükseldi, ta ki şimdi neredeyse Domuzcuk’un penceresine kadar gelene dek ... ve hâlâ hiçbir şey yapmamıştı.

"Orada Pooh var," diye düşündü. "Pooh pek zeki değil ama hiç başı belaya girmez. Aptalca şeyler yapar ve her zaman doğru çıkar. İşte Baykuş. Baykuş tam olarak zeki değil ama Şeyleri Biliyor. Sularla çevrildiğinde ne yapacağını bilirdi. İşte Tavşan. Kitaplardan öğrenmemiş ama her zaman akıllıca bir plan düşünebilir. İşte Kanga. Kanga zeki değil ama Roo için o kadar endişelenirdi ki, düşünmeden doğru şeyi yapardı. Ve işte Eeyore. Eeyore zaten çok mutsuz, bunun umurunda olmazdı. Ama Christopher Robin ne yapardı acaba?"

Sonra aniden hatırladı Christopher Robin’in ona anlattığı bir hikâyeyi: çorak bir adadaki bir adam şişeye bir şeyler yazıp denize atmıştı; Domuzcuk düşündü ki, eğer bir şişeye bir şey yazıp suya atarsa, belki biri gelip onu kurtarır!

Pencereden çıktı ve evini aramaya başladı, su altında olmayan her yeri, sonunda bir kalem, küçük bir kuru kağıt ve mantarlı bir şişe buldu. Kağıdın bir tarafına yazdı:
YARDIM!
DOMUZCUK (BEN)

Ve diğer tarafına:
BEN DOMUZCUK, YARDIM YARDIM.

{{68f2976ede004fa7f15525e8_1760729088477.jpg}}

Sonra kağıdı şişeye koydu, şişeyi olabildiğince sıkıca tıkadı, pencereden düşmeden olabildiğince uzanıp şişeyi fırlattı—splaaş!—ve kısa süre sonra şişe su üzerinde tekrar yükseldi; onu uzaklarda yavaşça süzülürken izledi, gözleri yorulana kadar baktı, bazen şişeyi, bazen sadece su üzerindeki bir dalgayı takip ettiğini düşündü ve sonra aniden şunu anladı: onu bir daha asla göremeyecek ve kendini kurtarmak için yapabileceği her şeyi yapmıştı.

"Şimdi," diye düşündü, "başkasının bir şey yapması gerekecek ve umarım çabuk yaparlar, çünkü yapmazlarsa yüzmek zorunda kalacağım, ki bunu yapamam, o yüzden umarım çabuk yaparlar." Ve sonra çok uzun bir iç çekti ve "Keşke Pooh burada olsaydı. İki kişiyle çok daha dostane," dedi.

Yağmur başladığında Pooh uyuyordu. Yağmur yağdı, yağdı, yağdı, ve o uyudu, uyudu, uyudu. Yorucu bir gün geçirmişti. Kuzey Kutbu’nu keşfettiğini hatırlıyor musunuz; bu konuda o kadar gururluydu ki, Christopher Robin’e, keşfedebileceği başka Kutup noktaları olup olmadığını sordu.

"Bir Güney Kutbu var," dedi Christopher Robin, "ve sanırım bir Doğu Kutbu ve Batı Kutbu var, ama insanlar bunlardan bahsetmeyi pek sevmezler."

Pooh bunu duyunca çok heyecanlandı ve Doğu Kutbu’nu keşfetmek için bir keşif önerdi, ama Christopher Robin Kanga ile başka bir şey yapmayı düşünmüştü; bu yüzden Pooh Doğu Kutbu’nu tek başına keşfetmeye çıktı. Keşfedip keşfetmediğini unuttum; ama eve geldiğinde o kadar yorgundu ki, akşam yemeğinin tam ortasında, yarım saatten biraz fazla yemek yemişken, sandalyede uyuyakaldı ve uyudu, uyudu, uyudu.

Sonra aniden rüya görüyordu. Doğu Kutbu’ndaydı ve çok soğuk bir kutup, her yerde en soğuk türden kar ve buz vardı. Uyumak için bir arı kovanı bulmuştu, ama bacakları için yer yoktu, bu yüzden onları dışarıda bırakmıştı. Ve Doğu Kutbu’nda yaşayan Vahşi Woozle’lar gelip bacaklarındaki tüyleri yuvaları için kopardılar. Ne kadar kopardılarsa bacakları o kadar soğudu, ta ki aniden "Ah!" diye uyanana kadar—ve orada, sandalyesinde otururken, ayakları suda, etrafı su dolu!

Kapıya koştu ve dışarı baktı...

"Burası Ciddi," dedi Pooh. "Bir Kaçış bulmalıyım."

En büyük bal kavanozunu alıp ağacının geniş bir dalına çıktı, suyun çok üstüne, sonra tekrar indi ve başka bir kavanozla kaçtı ... ve tüm Kaçış tamamlandığında, Pooh dalında oturuyor, bacaklarını sallıyor, yanında on kavanoz bal vardı....

İki gün sonra, Pooh dalında oturuyor, bacaklarını sallıyor, yanında dört kavanoz bal vardı....

Üç gün sonra, Pooh dalında oturuyor, bacaklarını sallıyor, yanında bir kavanoz bal vardı.

Dört gün sonra, Pooh ...

Ve işte dördüncü gün sabahı Domuzcuk’un şişesi yanından geçiyordu, ve "Bal!" diye yüksek bir sesle bağıran Pooh suya atladı, şişeyi kaptı ve ağacına geri döndü.

"Ah!" dedi Pooh, açarken. "Bütün bu su boşa. Bu kağıt ne yapıyor burada?"

Çıkardı ve baktı.

"Bu bir Mesaj," dedi kendi kendine, "işte bu. Ve o harf 'P', bu da öyle, ve o da öyle, 'P' Pooh demek, yani bu benim için çok önemli bir Mesaj, ve okuyamıyorum. Christopher Robin veya Baykuş ya da Domuzcuk, bunlardan biri akıllı okuyucu, bulmalıyım ve bana bu mesajın ne anlama geldiğini söyleyecekler. Ama ben yüzemem. Ah!"

Sonra bir fikri oldu, ve bence Çok Küçük Beyinli bir Ayı için iyi bir fikirdi. Kendi kendine dedi ki:

"Bir şişe yüzebiliyorsa, bir kavanoz da yüzebilir, ve bir kavanoz yüzüyorsa, ben onun üstüne oturabilirim, eğer çok büyükse."

En büyük kavanozunu aldı, tıkadı. "Tüm teknelerin bir adı olmalı," dedi, "bu yüzden benimkine Yüzen Ayı adını vereceğim." Ve bu sözlerle teknesini suya bıraktı ve ardından peşinden atladı.

{{68f2976ede004fa7f15525e8_1760730413257.jpg}}

Bir süre Pooh ve Yüzen Ayı, hangisinin üstte olması gerektiğini kararsızca düşündü, ama bir iki pozisyon denedikten sonra, Yüzen Ayı altta, Pooh zaferle üstünde olacak şekilde yerleşti ve ayaklarıyla hızla kürek çekti.

Christopher Robin Ormanın en tepesinde yaşıyordu. Yağmur yağdı, yağdı, yağdı, ama su evine ulaşamadı. Vadilere bakmak ve etrafında suyu görmek çok keyifliydi, ama yağmur o kadar şiddetliydi ki çoğunlukla içerde kaldı ve şeyleri düşündü. Her sabah şemsiyesiyle dışarı çıkar ve suyun ulaştığı yere bir çubuk koyardı, ve ertesi sabah çıktığında çubuğu artık göremezdi, o zaman başka bir çubuk koyardı, sonra tekrar eve yürürdü, ve her sabah yürüyüş yolu bir önceki sabahtan daha kısa olurdu. Beşinci gün sabahı, etrafının suyla çevrili olduğunu gördü ve hayatında ilk defa gerçek bir adada olduğunu anladı. Bu çok heyecan vericiydi.

İşte bu sabah, Baykuş suyun üzerinde uçarak geldi ve arkadaşı Christopher Robin’e "Merhaba" dedi.

"Baykuş," dedi Christopher Robin, "bu eğlenceli değil mi? Bir adadayım!"

"Son zamanlarda atmosferik koşullar çok olumsuz," dedi Baykuş.

"Ne?"

"Yağmur yağdı," dedi Baykuş.

"Evet," dedi Christopher Robin. "Öyle."

"Sel seviyesi eşi görülmemiş bir yükseklikte."

"Kim?"

"Çok su var," dedi Baykuş.

"Evet," dedi Christopher Robin. "Var."

"Ancak durum hızla iyileşiyor. Her an——"

"Pooh’u gördün mü?"

"Hayır. Her an——"

"Umarım iyidir," dedi Christopher Robin. "Onu merak ediyordum. Sanırım Domuzcuk onunla birlikte. Sence hepsi iyi mi, Baykuş?"

"Sanırım öyle. Görüyorsun, her an——"

"Git ve bak, Baykuş. Çünkü Pooh çok zeki değil ve aptalca bir şey yapabilir, ve onu çok seviyorum, Baykuş. Görüyorsun, Baykuş?"

"Tamam," dedi Baykuş. "Hemen giderim." Ve uçarak uzaklaştı.

Kısa süre sonra geri geldi.

"Pooh orada değil," dedi.

"Orada değil mi?"

"Oradaydı. Evlerinin dışında ağacının dalında oturuyordu, dokuz kavanoz bal ile. Ama şimdi yok."

"Ah, Pooh!" diye bağırdı Christopher Robin. "Neredesin?"

"Buradayım," dedi arkasından gür bir ses.

"Pooh!"

Birbirlerine sarıldılar.

"Buraya nasıl geldin, Pooh?" diye sordu Christopher Robin, konuşmaya hazır olduğunda.

"Teknemle," dedi Pooh gururla. "Şişede çok Önemli Bir Mesaj gönderildi bana ve biraz su gözlerime kaçtığı için okuyamadım, bu yüzden sana getirdim. Teknemle."

Bu gururlu sözlerle mesajı Christopher Robin’e verdi.

"Ama bu Domuzcuk’tan!" diye bağırdı Christopher Robin okuduktan sonra.

"İçinde Pooh hakkında bir şey yok mu?" diye sordu Ayı, omzunun üzerinden bakarak.

Christopher Robin mesajı yüksek sesle okudu.

"Ah, bunlar ‘P’ler Domuzcuk mu? Pooh sanıyordum."

"Onu hemen kurtarmalıyız! Sanırım Pooh seninleydi. Baykuş, onu sırtında kurtarabilir misin?"

"Sanmıyorum," dedi Baykuş, ciddi şekilde düşündükten sonra. "Gerekli sırt kasları—— şüpheli"

"Öyleyse hemen uçup Kurtarma Geliyor de. Ve Pooh ve ben bir Kurtarma düşüneceğiz ve elimizden geldiğince çabuk geliriz. Ah, konuşma, Baykuş, hemen git!" Ve hala bir şey söylemeyi düşünerek uçtu.

"Peki Pooh," dedi Christopher Robin, "teknen nerede?"

"Söylemeliyim ki," dedi Pooh, sahile inerken, "bu sıradan bir tekne değil. Bazen Tekne, bazen daha çok Bir Kaza. Her şeye bağlı."

"Neye bağlı?"

"Üstünde miyim yoksa altında mı."

"Ah! Peki, nerede?"

"Orada!" dedi Pooh, gururla Yüzen Ayı’yı işaret ederek.

Christopher Robin’in beklediği gibi değildi ve ne kadar baktıkça, Pooh’un ne kadar Cesur ve Zeki bir Ayı olduğunu düşündü, ve Christopher Robin düşündükçe, Pooh burnunu hafifçe aşağıya indirip alçakgönüllüymüş gibi davrandı.

"Ama ikimiz için çok küçük," dedi Christopher Robin üzgün.

"Üçümüz için Domuzcuk ile."

"Bu daha da küçültüyor. Ah, Pooh, ne yapacağız?"

Ve sonra bu Ayı, Pooh Ayı, Winnie-the-Pooh, D.D. (Domuzcuk’un Dostu), T.K. (Tavşan’ın Arkadaşı), K.P. (Kutup Kaşifi), E.C. ve T.F. (Eeyore’un Teselli Edicisi ve Kuyruk Bulucu)—aslında, Pooh’un kendisi—o kadar akıllıca bir şey söyledi ki Christopher Robin sadece ağzı açık, gözleri şaşkın bakakaldı, acaba gerçekten Çok Küçük Beyinli Ayı mıydı bu?

"Şemsiyenin içine girebiliriz," dedi Pooh.

"?"

"Şemsiyenin içine girebiliriz," dedi Pooh.

"? ?"

"Şemsiyenin içine girebiliriz," dedi Pooh.

"!!!!!!"

Aniden Christopher Robin, şemsiyenin içine girebileceklerini gördü. Şemsiyeyi açtı ve ucunu suya koydu. Yüzdü ama sallandı. Pooh içine girdi. "Artık tamam," demeye başlamıştı ki, olmadığını fark etti, kısa bir içecek içti, istemeden, sonra Christopher Robin’in yanına yürüyerek geri geldi. Sonra ikisi birlikte içeri girdi, artık sallanmadı.

"Bu teknenin adını Pooh’un Beyni koyacağım," dedi Christopher Robin ve Pooh’un Beyni güneybatı yönünde yelken açtı, zarifçe dönerek.

{{68f2976ede004fa7f15525e8_1760729094591.jpg}}

Domuzcuk, nihayet gemiyi görünce sevinçten havalara uçtuğunu hayal edebilirsiniz. Sonraki yıllarda, Korkunç Sel sırasında Çok Büyük Tehlikede olduğunu düşünmeyi severdi, ama gerçek tehlike sadece esaretinin son yarım saatindeydi, Baykuş, yeni gelmiş, dalında oturup onu teselli etmiş ve bir zamanlar yanlışlıkla bir martının yumurtasını koyan bir teyzeden uzun bir hikaye anlatmıştı, ve hikaye devam edip gitmişti, tıpkı bu cümle gibi, Domuzcuk umutla pencereden dinlerken sessizce uyudu, yavaşça suya doğru pencere kenarından kayarak, sadece ayak parmaklarına tutunuyordu, tam o anda Baykuş’un yüksek bir çığlığı, hikâyenin bir parçası olan, Domuzcuk’u uyandırdı ve onu güvenliğe çekmesine yetti, "Ne kadar ilginç, peki ya o?" diyebilmesi için—ve nihayet görüldü ki iyi gemi, Pooh’un Beyni (Kaptan, C. Robin; 1. Mate, P. Ayı) denizden onu kurtarmaya geliyordu. Christopher Robin ve Pooh tekrar....

Ve işte gerçekten hikayenin sonu, ve son cümleden sonra çok yorgunum, sanırım burada duracağım.

Domuzcuk, büyük bir sel sırasında yalnız kalır ve yardım için cesurca bir mesajı şişeye koyar. Pooh ve Christopher Robin onu kurtarmaya gelir ve korkutucu bir durum, iç ısıtan bir maceraya dönüşür.