Edward Ayı, arkadaşları tarafından Winnie-the-Pooh ya da kısaca Pooh olarak bilinen, bir gün ormanda yürürken gururla kendi kendine mırıldanıyordu. O sabah, Aynalık Egzersizlerini yaparken küçük bir melodi uydurmuştu: Tra-la-la, tra-la-la, olabildiğince uzanarak, sonra Tra-la-la, tra-la—ah, yardım!—la, ayak parmaklarına ulaşmaya çalışırken. Kahvaltıdan sonra bu melodiyi defalarca tekrar etti ve şimdi tamamen ezberlemişti. Melodi şöyleydi:

Tra-la-la, tra-la-la,
Tra-la-la, tra-la-la,
Rum-tum-tiddle-um-tum.
Tiddle-iddle, tiddle-iddle,
Tiddle-iddle, tiddle-iddle,
Rum-tum-tum-tiddle-um.

Kendi kendine bu melodiyi mırıldanarak, neşeyle yürüyordu, diğer herkesin ne yaptığını ve başkası olmanın nasıl bir his olduğunu merak ederken, aniden bir kum bankına geldi ve bankta büyük bir delik vardı.

{{68f4b5d6de004fa7f1553753_1760868599464.jpg}}

"Aha!" dedi Pooh. (Rum-tum-tiddle-um-tum.) "Bir şeylerden bir şeyler biliyorsam, bu delik Tavşan demektir," dedi, "ve Tavşan demek Misafir demektir," dedi, "ve Misafir demek Yemek ve Beni Mırıldanmamı Dinleme ve benzeri şeyler demektir. Rum-tum-tum-tiddle-um."

Sonra eğildi, kafasını deliğe soktu ve seslendi:

"Evde kimse var mı?"

Deliğin içinden ani bir hışırtı geldi, sonra sessizlik.

"Ne dedim biliyor musunuz? 'Evde kimse var mı?'" diye yüksek sesle seslendi Pooh.

"Hayır!" dedi bir ses; sonra ekledi: "Bu kadar yüksek bağırmana gerek yok. İlk seferde seni gayet iyi duydum."

"Vay canına!" dedi Pooh. "Burada hiç kimse yok mu?"

"Hiç kimse."

Winnie-the-Pooh kafasını delikten çıkardı, biraz düşündü ve kendi kendine dedi ki, "Orada biri olmalı, çünkü biri 'Hiç kimse yok' demiş olmalı." Bunun üzerine kafasını tekrar deliğe soktu ve dedi ki:

"Merhaba Tavşan, sen misin?"

"Hayır," dedi Tavşan, bu sefer farklı bir sesle.

"Ama bu Tavşan’ın sesi değil mi?"

"Sanmıyorum," dedi Tavşan. "Böyle olması amaçlanmamış."

"Oh!" dedi Pooh.

Kafasını delikten çıkardı, biraz daha düşündü, sonra tekrar soktu ve dedi ki:

"Peki, bana nazikçe Tavşan’ın nerede olduğunu söyleyebilir misin?"

"O, arkadaşı Pooh Ayı’yı görmeye gitti, ki o onun çok iyi bir arkadaşıdır."

"Ama bu ben!" dedi Ayı, çok şaşkın.

"Hangi 'ben'?"

"Pooh Ayı."

"Emin misin?" dedi Tavşan, daha da şaşkın.

"Tamamen, tamamen eminim," dedi Pooh.

"Ah, o zaman gel içeri."

Böylece Pooh iterek ve iterek deliğin içinden geçti ve sonunda içeri girdi.

"Tamamen haklıydın," dedi Tavşan, onu baştan başa süzdü. "Senin olduğunu görmek ne güzel."

"Sen kim olduğunu sandın peki?"

"Eh, emin değildim. Ormanda nasıl olduğunu biliyorsun. Herkesi evine alamazsın. Dikkatli olmak gerekir. Bir atıştırmalık ister misin?"

Pooh her zaman sabah saat on birde küçük bir şey yemeyi severdi ve Tavşan’ın tabakları ve kupaları çıkardığını görünce çok sevindi; ve Tavşan sorduğunda: "Ekmekle bal mı yoksa yoğunlaştırılmış süt mü?" o kadar heyecanlandı ki, "İkisi," dedi ve sonra açgözlü görünmemek için ekledi, "Ama ekmekle uğraşma lütfen." Ve uzun süre sonra bir şey demedi… ta ki sonunda biraz yapışkan bir sesle mırıldanarak kalkıp Tavşan’ın patisini sevgiyle sıktı ve gitmesi gerektiğini söyledi.

"Gitmek zorunda mısın?" dedi Tavşan nazikçe.

"Eh," dedi Pooh, "Biraz daha kalabilirim eğer—eğer sen——" ve çok dikkatlice kiler yönüne baktı.

"Aslında," dedi Tavşan, "ben de hemen çıkacaktım."

"Ah, o zaman ben de yürüyüşüme devam edeceğim. Hoşça kal."

"Peki, hoşça kal, eğer emin değilsen daha fazla almak istemiyorsan."

"Daha var mı?" diye hızla sordu Pooh.

Tavşan tabakların kapaklarını kaldırdı ve dedi ki: "Hayır, başka bir şey yoktu."

"Bunu tahmin etmiştim," dedi Pooh, başını sallayarak. "Eh, hoşça kal. Gitmem gerekiyor."

Böylece delikten çıkmaya başladı. Ön patalarıyla çekti, arka patalarıyla itti ve kısa süre içinde burnu tekrar açıkta… sonra kulakları… sonra ön pataları… sonra omuzları… ve sonra——

{{68f4b5d6de004fa7f1553753_1760868601722.jpg}}

"Ah, yardım!" dedi Pooh. "Geri dönsem iyi olur."

"Ah, kahretsin!" dedi Pooh. "Yola devam etmem gerekecek."

"Hiçbirini yapamam!" dedi Pooh. "Ah, yardım ve kahretsin!"

O sırada Tavşan da yürüyüşe çıkmak istedi ve ön kapının dolu olduğunu görünce arka kapıdan çıktı, Pooh’un yanına geldi ve ona baktı.

"Merhaba, sıkıştın mı?" diye sordu.

"H-hayır," dedi Pooh kayıtsızca. "Sadece dinleniyorum, düşünüyorum ve kendime mırıldanıyorum."

"Ver bakalım patini."

Pooh bir pati uzattı, Tavşan çekti ve çekti ve çekti….

"Ay!" diye bağırdı Pooh. "Canını acıtıyorsun!"

"Aslında," dedi Tavşan, "sıkıştın."

"Tüm bunlar," dedi Pooh sinirli bir şekilde, "kapılar yeterince büyük olmadığı için oluyor."

"Tüm bunlar," dedi Tavşan ciddi bir şekilde, "çok yemek yemekten oluyor. O zaman bunu düşündüm," dedi Tavşan, "ama bir şey söylemek istemedim," dedi Tavşan, "birimiz çok yemek yiyor," dedi Tavşan, "ve bunun ben olmadığını biliyordum," dedi. "Peki, Christopher Robin’i çağıracağım."

Christopher Robin ormanın diğer ucunda yaşıyordu ve Tavşan ile geri döndüğünde Pooh’un ön kısmını görünce dedi ki: "Silly old Bear," o kadar sevgi dolu bir sesle ki herkes tekrar umutlu hissetti.

"Az önce düşünmeye başlamıştım," dedi Ayı hafifçe burun çekerek, "Tavşan bir daha ön kapısını kullanamayacak gibi. Ve bundan nefret ederdim."

"Ben de," dedi Tavşan.

"Ön kapıyı tekrar kullanacak mı?" dedi Christopher Robin. "Elbette tekrar kullanacak."

"İyi," dedi Tavşan.

"Eğer seni çekemezsek, Pooh, seni geri itebiliriz."

Tavşan düşünceli bir şekilde bıyıklarını kaşıdı ve bir kez geri itildiğinde Pooh’un geri geleceğini gösterdi; ve elbette, Pooh’u görmekten en mutlu olan kimse yoktu, ama bazıları ağaçta, bazıları yerin altında yaşıyordu, ve——

"Demek asla çıkamayacağım mı?" dedi Pooh.

"Demek istediğim," dedi Tavşan, "buraya kadar gelmişken bunu kaybetmek üzücü olur."

Christopher Robin başını salladı.

"O zaman yapılacak tek şey var," dedi. "Senin tekrar zayıflamanı bekleyeceğiz."

"Zayıflamak ne kadar sürer?" diye endişeyle sordu Pooh.

"Sanırım yaklaşık bir hafta."

"Ama ben burada bir hafta kalamam!"

"Kalabilirsin, aptal yaşlı Ayı. Zor olan seni çıkarmak."

"Sana okuyacağız," dedi Tavşan neşeyle. "Ve umarım kar yağmaz," ekledi. "Ve diyorum ki, eski dostum, evimde çok yer kaplıyorsun—arka bacaklarını havlu askısı olarak kullanmamın sakıncası var mı? Çünkü bak, orada duruyorlar—hiçbir işe yaramıyorlar—ve havluları asmak çok pratik olur."

"Bir hafta!" dedi Pooh karamsar bir şekilde. "Peki yemekler?"

"Korkarım yemek yok," dedi Christopher Robin, "çünkü bu zayıflamayı hızlandırıyor. Ama sana okuyacağız."

Ayı iç çeke çeke başladı, sonra fark etti ki öyle sıkışmış ki nefes bile alamıyor; ve bir gözyaşı süzüldü gözünden, şöyle dedi:

"O zaman bana Sıkışık Bir Ayı’yı Rahatlatacak ve Teselli Edecek Bir Destekleyici Kitap okur musunuz?"

Böylece bir hafta boyunca Christopher Robin Pooh’un kuzey ucunda bu tür kitaplar okudu, Tavşan güney ucunda çamaşırlarını astı… ve arada Ayı kendini giderek daha ince hissediyordu. Haftanın sonunda Christopher Robin dedi ki: "Şimdi!"

Böylece Pooh’un ön patilerini tuttu, Tavşan Christopher Robin’i tuttu, Tavşan’ın tüm arkadaşları ve akrabaları Tavşan’ı tuttu ve hep birlikte çektiler…

{{68f4b5d6de004fa7f1553753_1760868603859.jpg}}

Ve uzun süre boyunca Pooh sadece "Ah!" dedi…

Ve "Oh!" …

Ve sonra, birdenbire, "Pop!" dedi, sanki bir mantar şişeden çıkıyormuş gibi.

Ve Christopher Robin, Tavşan ve Tavşan’ın tüm arkadaşları ve akrabaları geriye doğru yuvarlandılar… ve üstlerine Winnie-the-Pooh geldi—özgür!

{{68f4b5d6de004fa7f1553753_1760868605879.jpg}}

Böylece arkadaşlarına teşekkür ederek, ormanda yürüyüşüne gururla devam etti. Ama Christopher Robin onu sevgiyle izledi ve kendi kendine dedi ki: "Silly old Bear!"

Neşeli küçük bir ayı, kendisinin uydurduğu bir ezgiyi mırıldanarak ormanda yürüyüşe çıkar. Yol boyunca, sabrını ve zekâsını test eden beklenmedik engellerle karşılaşır.