Bir varmış bir yokmuş, Sunnyvale Ormanı’nın en yeşil yerinde Ayı ile Tavşan yaşarmış. Ayı, iri ve sevecen, en yüksek çam ağaçlarının gölgesinde uyuklamayı çok severmiş. Tavşan ise küçük ve çevik, günlerini çayırlarda zıplayarak, hep merakla geçirirmiş. Farklı olmalarına rağmen Ayı ile Tavşan en iyi dostlarmış.

Güneşli bir sabah, Tavşan yonca kemirirken yaprak yığınının altından parlayan bir şey fark etmiş. Zıplayarak yanına gitmiş ve gizemli sembollerle işaretlenmiş, üzerinde kocaman kırmızı bir X olan renkli bir harita bulmuş. “Ayı! Ayı! Çabuk buraya gel!” diye seslenmiş Tavşan, haritayı havada sallayarak.

Ayı ağır adımlarla yaklaşmış, gözlerinden uykuyu silerek. “Ne oldu, Tavşan?”

“Bu bir hazine haritası! Haydi maceraya çıkalım!” demiş Tavşan, heyecandan burnu titreyerek.

Ayı haritaya bakmış. “Hmm, X işareti Eski Kovuk Kütük’ün yanında. Yol uzun ama sen istiyorsan gelirim.”

Böylece iki arkadaş yola koyulmuş, haritanın izinde şırıldayan derelerin ve uçuşan kelebeklerin yanından geçmişler. Çok geçmeden geniş bir nehre ulaşmışlar. Tavşan kıyıda huzursuzca zıplıyormuş. “Ah hayır, burası atlayamayacağım kadar geniş!”

Ayı gülümsemiş. “Sırtıma çık, Tavşan! Ben iyi bir yüzücüyüm.”

Tavşan tüylü sırtına tırmanmış, sıkıca tutunmuş. Ayı ise sakince parıldayan suları yüzerek geçmiş. Karşıya vardıklarında Tavşan atlamış. “Teşekkürler, Ayı! Çok güçlüsün.”

Haritayı takip ederek dikenli çalılıkların ve yapraklı dalların arasından geçmişler. Birden karşılarına kaygan, yüksek bir tepe çıkmış. Ayı tırmanmaya çalışmış ama pençeleri kayıp durmuş. “Ah, bu tepe bana fazla büyük,” diye iç geçirmiş.

“Bekle!” demiş Tavşan. “Ben tırmanabilirim ve senin atkını şu dala bağlayabilirim. Böylece tutunabilirsin!”

Tavşan hızla yukarı çıkmış, Ayı’nın atkısını dala bağlamış. Ayı dikkatle yukarı çekilmiş. “Teşekkürler, Tavşan! Çok zekisin!”

Sonunda Eski Kovuk Kütük’e ulaşmışlar. Kırmızı X tam üstünde duruyormuş. Tavşan içeri süzülmüş, sağa sola bakınmış. Az sonra ciyaklamış: “Bir şey görüyorum!”

Ayı kocaman patisini dikkatle içeri uzatmış ve küçük, tozlu bir kutu çıkarmış. İçinde parlayan misketler, altın bir düdük ve şu not varmış: “Bunu bulan kim olursa olsun: En büyük hazine birbirine yardım etmektir.”

Ayı ile Tavşan birbirlerine gülümsemişler. “Bunu ekip çalışması olmadan başaramazdık,” demiş Tavşan.

“Ne de dostluk olmadan,” diye eklemiş Ayı.

Misketleri paylaşmışlar ve eve dönerken altın düdüğü sırayla çalmışlar. O günden sonra Ayı ile Tavşan bilmişler ki, büyük ya da küçük, güçlü ya da hızlı olsunlar, birlikte her zaman daha iyiler.

Ve böylece, Sunnyvale Ormanı’nda iki dost daha nice macera yaşamış, her zaman birbirine yardım etmenin en büyük hazine olduğunu hatırlamış.

Ayı ve Tavşan, ormandaki bir hazine avında dostluğun ve işbirliğinin değerini keşfederler.