Uzun zaman önce, Fısıldayan Orman’ın kalbinde, üç sıra dışı arkadaş yaşardı: Fern adında zeki bir tilki, Lupo adında sadık bir kurt ve Minette adında meraklı bir kedi. Günlerini dolambaçlı patikaları ve güneşli açıklıkları keşfederek geçirir, dev eğrelti otlarının altında hikâyeler paylaşır veya geceleri ağaçlar arasından parlayan yıldızları izlerlerdi.

Bir akşam, üçlü büyük bir meşe ağacının dalında dinlenirken, Minette esneyip gerindi, bıyıkları titriyordu. “Hiç Ay Çiçeği’ni duydunuz mu?” diye sordu, yeşil gözleri merakla parlıyordu.

Fern’in kulakları dikildi. “Fısıldandığını duydum,” dedi. “Diyorlar ki o sadece yüz yılda bir açar ve onu bulan kişi, tek ve içten bir dilek tutabilir.”

Lupo’nun kuyruğu yere vurdu. “Bir dilek ormandaki pek çok canlıya yardımcı olabilir!”

Minette mırladı. “Hadi bulalım! Düşünün ki üçümüz bir arada, büyük bir macerayı paylaşıyoruz.”

Böylece, yükselen yuvarlak ve gümüşi ayın altında, arkadaşlar yıldızlı gökyüzü altında yola çıktılar. Fısıldayan Orman, sırlar ve sürprizlerle dolu bir yerdi. Dolambaçlı kökler, şırıldayan derelerin üzerinde köprüler oluşturur, soluk güveler ise ay ışığının parçaları gibi uçar dururdu. Hava yosun ve yabani çiçek kokusuyla doluydu.

Önce, bilge yaşlı baykuş Profesör Hoot’u, en sevdiği çam ağacında ziyaret ettiler. “Profesör,” dedi Fern yavaşça, “Ay Çiçeği’nin nerede yetiştiğini biliyor musunuz?”

Profesör Hoot altın gözlerini kırptı. “Ah, Ay Çiçeği!” diye öttü. “O, Gümüş Açık alan’ın derinliklerinde açar; ay ışıkları çiy damlaları üzerinde dans eder. Ama gece yarısı orada dolaşan Söğüt Hayaletlerinden sakının. Sadece gerçek arkadaşlar, pati tutarak, zarar görmeden geçebilirler.”

Minette, Hayaletlerden bahsedilince titredi, ama Fern patisini sıktı. “Birlikteyiz. Bir olursak hiçbir şey bizi korkutamaz.”

Profesör Hoot’a teşekkür ederek, arkadaşlar yollarına devam ettiler. Lupo’nun ağır patileri altında dallar çatırdadı, Minette sessizce ilerledi, kuyruğu titriyordu. Fern yolu önde açtı, burnunu hafif nemli havaya tutarak sihrin kokusunu arıyordu.

Bir süre sonra, berrak suyu cam gibi olan gürültülü bir dereye geldiler. Karşı kıyıda, sarmaşık ve yabani güllerden yapılmış bir köprü duruyordu. Küçük bir yelek giymiş bir porsuk yolu koruyordu.

“Geçiş ücreti!” dedi porsuk, “Lütfen bir bilmeceyi çözün.”

Arkadaşlar oturdu, kulaklarını diktiler. Porsuk sinsi bir şekilde gülümsedi: “Hiçbir ağırlığı olmayan, ama bir odayı doldurabilen şey nedir?”

Fern gözleri parlayarak gülümsedi. “Bu kolay. Işık!”

Porsuk patilerini çırptı. “Doğru! Geçebilirsiniz.”

Köprüyü geçtiler, porsuka teşekkür ettiler ve kısa süre sonra ay ışığıyla aydınlanmış bir açıklığa vardılar. Çiy, her bir çim sapında parlıyordu. Açıklığın ortasında, dalları gümüş saç gibi sarkan söğütler parlıyordu. Hava birdenbire soğudu ve ağaçların arasında hayaletimsi şekiller belirdi.

Minette ürperdi. “Söğüt Hayaletleri.”

Lupo dik ve cesur bir şekilde durdu. “Unutmayın arkadaşlar, pati tutuyoruz ve birlikte kalıyoruz.”

Üçlü patilerini birleştirdi—Fern’in pürüzsüz kızıl, Lupo’nun güçlü gri, Minette’in yumuşak siyah-beyaz patileri. Açıklığa adım attıklarında, Söğüt Hayaletleri yaklaştı, yaprak hışırtısı gibi seslerle fısıldadılar. Ama arkadaşlıklarının sıcaklığı parlaktı ve Hayaletler sabah güneşi önünde buhar gibi kayboldu.

Açıklığın tam ortasında, ince bir sapın üzerinde tek bir çiçek tomurcuğu kıvrılmıştı. Yapraklar gümüşi beyaz parlıyordu, sanki uyuyormuş gibi sıkıca kapanmıştı. Hafif bir rüzgar açıklığı geçerken ay ışığı daha da parlaktı.

Fern, Lupo ve Minette nefeslerini tutarak Ay Çiçeği’nin yavaşça açılmasını izlediler. Her yaprak parlıyordu, açıklığı gündüz gibi aydınlatıyordu. Çiçeğin kokusu saf ve tatlıydı, kalplerini umutla doldurdu.

Fern arkadaşlarına döndü. “Hepimiz için bir dilek. Ne olsun?”

Minette ilk konuştu. “Ormandaki her canlı her zaman yiyecek bulsun ve fırtınalar geldiğinde sığınacak bir yeri olsun istiyorum.”

Lupo başını salladı. “Hayvanlar arasında barış olsun, kimse korkmasın veya kavga etmesin istiyorum.”

Fern gülümsedi. “Bunlar harika dilekler. Ben ise dostluğumuzun her şeye rağmen güçlü kalmasını diliyorum.”

Ay Çiçeği’nin ışığı etraflarında dans etti ve nazik bir ses açıklığı doldurdu. “Üç dilek, bir olarak ve saf, içten kalplerle yapıldığında, ormanı yıllarca kutsayacaktır.”

Yapraklar titredi ve ay ışığı göğe yükselerek Fısıldayan Orman’a yayıldı. Aniden arkadaşlar anladılar—yiyecek bol olacak, barış hüküm sürecek ve dostlukları her fırtınayı atlatacak.

Gün doğumu gökyüzünü pembe ve altın rengine boyarken, Fern, Lupo ve Minette eve döndüler, patileri çamurlu ama ruhları hafifti. Yol boyunca, tavşan ailelerinin kirpilerle yuvaları paylaştığını, sincapların aç sincaplar için meşe palamudu bıraktığını ve kuşların her daldan neşeyle şarkı söylediğini gördüler.

En sevdikleri meşe ağacına döndüklerinde, birlikte dinlendiler, sıcak ve güvendeydiler. Minette Lupo’nun yanında kıvrıldı, Fern ise kuyruğunu ikisinin etrafına sardı.

“Ya bir gün başka biri Ay Çiçeği’nin sihrine ihtiyaç duyarsa?” diye Minette yüksek sesle düşündü.

Fern gülümsedi. “O zaman ona yardımcı oluruz—birlikte. Çünkü dostluk, tüm sihirlerin en büyüğüdür.”

O günden itibaren orman gelişti. Ve ay parlak olduğunda, belki üç arkadaşı—zeki tilki, sadık kurt ve meraklı kedi—yan yana yürürken görebilirsiniz, bir sonraki büyük maceraya hazır.

Üç arkadaş Fısıltılı Orman'da sihirli bir ay çiçeği bulmak için yola çıkarlar.