Bir zamanlar uzun zamandır çocuk sahibi olmayı ümit eden bir adam ve bir kadın yaşarmış. Sonunda kadın, Tanrı’nın dileğini yerine getireceğine inanmış. Bu insanların evlerinin arka tarafında küçük bir pencere varmış; buradan, en güzel çiçekler ve otlarla dolu muhteşem bir bahçe görülebilirmiş. Ancak bahçe yüksek bir duvarla çevriliymiş ve kimse içine girmeye cesaret edemezmiş, çünkü bahçe, büyük güce sahip ve tüm dünyaca korkulan bir büyücüye aitmiş.

Bir gün kadın bu pencerenin yanında duruyormuş ve bahçeye bakarken, en güzel rapunzelin dikili olduğu bir yatak görmüş; o kadar taze ve yeşilmiş ki yemek için can atmış.

{{68cd8fb05174920b4e1e17c3_1759949073386.jpg}}

Bu arzu gün geçtikçe artmış ve bahçeden bir parça elde edemeyeceğini bilen kadın solmuş, solgun ve mutsuz görünüyormuş. Bunun üzerine kocası endişelenmiş ve sormuş:
“Ne oldu sevgili eşim?”
“Ah,” demiş kadın, “evimizin arkasındaki bahçedeki rapunzelden yiyemezsem öleceğim.”
Onu seven adam düşünmüş: “Eşimi ölüme terk etmektense, ne pahasına olursa olsun rapunzelini kendim getireceğim.”
Akşam alacakaranlığında, büyücünün bahçesine tırmanmış, hızla bir avuç rapunzel koparmış ve eşine götürmüş. Kadın hemen bir salata yapmış ve büyük bir keyifle yemiş.
Ama o kadar çok beğenmiş ki — çok ama çok — ertesi gün önceki üç katı kadar arzulamış. Kocasının rahat edebilmesi için bir kez daha bahçeye inmesi gerekmiş. Akşam karanlığında, tekrar bahçeye inmiş; fakat duvardan inerken büyücüyü önünde görünce çok korkmuş.
“Nasıl cüret edersin,” demiş öfkeli bir bakışla, “bahçeme girip rapunzelimi hırsız gibi çalmaya? Bunun bedelini ödeyeceksin!”
“Ah,” demiş adam, “adalet yerine merhamet olsun; bunu yalnızca zorunluluktan yaptım. Eşim pencereden rapunzelini gördü ve o kadar arzuladı ki bir parça alamazsa ölürdü.”
Bunun üzerine büyücü öfkesini yumuşatmış ve ona demiş ki: “Eğer durum söylediğin gibiyse, istediğin kadar rapunzel götürmene izin veririm; ama bir şartım var: eşin doğuracağı çocuğu bana vermelisin; ona iyi bakacağım ve bir anne gibi ilgileneceğim.”

{{68cd8fb05174920b4e1e17c3_1759949182684.jpg}}

Adam dehşet içinde her şeye razı olmuş ve kadın doğurduğunda, büyücü hemen gelmiş, çocuğa Rapunzel adını vermiş ve onu yanına almış.

“Rapunzel, Rapunzel,
Saçını bana indir.”

Rapunzel, ip gibi ince ve altın gibi uzun saçlara sahipmiş ve büyücünün sesini duyunca saçlarını çözmüş, penceredeki bir kancaya dolamış ve saçlar yirmi arşın aşağı sarkmış, büyücü de saçlardan yukarı tırmanmış.

Bir iki yıl sonra, kralın oğlu ormanda gezerken kuleyi görmüş. O kadar büyüleyici bir şarkı duymuş ki durup dinlemiş. Bu Rapunzel’mış; yalnızlığında tatlı sesini yayarak vakit geçiriyormuş.
Kralın oğlu ona tırmanmak istemiş ve kulenin kapısını aramış, ama hiçbir kapı bulamamış. Eve dönmüş, ama şarkı o kadar kalbine dokunmuş ki her gün ormana gidip dinlemiş. Bir gün bir ağacın arkasında dururken, bir büyücünün geldiğini görmüş ve onun şöyle bağırdığını duymuş:

“Rapunzel, Rapunzel,
Saçını bana indir.”

Rapunzel de saçlarını salmış ve büyücü ona tırmanmış. “Eğer bu, tırmanılacak merdivense, bir kez şansımı deneyeceğim,” demiş ve ertesi gün karanlık başlarken kuleye gitmiş ve bağırmış:

“Rapunzel, Rapunzel,
Saçını bana indir.”

Hemen saçlar inmiş ve kralın oğlu yukarı tırmanmış.

{{68cd8fb05174920b4e1e17c3_1759949242281.jpg}}

İlk başta Rapunzel, gözlerinin hiç görmediği bir adam gelince çok korkmuş; ama kralın oğlu dostça konuşmaya başlamış ve kalbinin öylesine etkilenmiş olduğunu, huzur bulamadığını ve onu görmeye mecbur olduğunu anlatmış.
Bunun üzerine Rapunzel korkusunu kaybetmiş ve o genç ve yakışıklı görünce ona evet demiş, elini onun eline koymuş.
“Seve seve seninle giderim, ama nasıl inileceğini bilmiyorum. Her gelişinde bir ipek yumak getir, ben ondan bir merdiven öreceğim; hazır olunca ineceğim ve beni atına alacaksın,” demiş.
Anlaşmışlar ki o zamana kadar her akşam onun yanına gelsin, çünkü yaşlı kadın gündüz gelir. Büyücü bunu fark etmemiş, ta ki Rapunzel ona demiş: “Bana söyle, Gothel Hanım, nasıl oluyor da seni çekmek benim için bu kadar zor, ama genç kralın oğlu anında benim yanımda?”
“Ah! kötü çocuk,” diye bağırmış büyücü, “Ne duyuyorum! Seni dünyadan ayırdığımı sanıyordum, ama beni kandırdın.”

Öfkeyle Rapunzel’in güzel saçlarını tutmuş, sol eline iki kez dolamış, sağ eliyle makası almış ve snip, snap, saçlar kesilmiş; güzel örgüler yere düşmüş. Öylesine acımasızmış ki zavallı Rapunzel’i çöle götürmüş; orada büyük üzüntü ve sefalet içinde yaşamış.

Rapunzel’i kovduğu günün akşamı, büyücü kesilen saçları pencere kancasına bağlamış ve kralın oğlu gelerek bağırmış:

“Rapunzel, Rapunzel,
Saçını bana indir,”

saçlar inmiş. Kralın oğlu yukarı çıkmış, ama sevgili Rapunzel’ini bulamamış; onun yerine büyücü, ona kötü ve zehirli bakışlarla bakmış.
“Ah ha!” diye alay etmiş, “Sevgilini almaya geleceksin, ama güzel kuş artık yuvasında şarkı söylemiyor; kedi onu yakaladı ve gözlerini de tırmalayacak. Rapunzel senin için kayboldu; onu bir daha göremeyeceksin.”
Kralın oğlu acı içinde ve umutsuzlukla kuleden atlamış. Hayatta kalmış, ama düştüğü dikenler gözlerini delmiş.
Sonra tamamen kör olarak ormanda dolaşmış, sadece kök ve meyve yemiş, sevgilisinin kaybı için hep ağlamış ve yas tutmuş. Yıllarca sefalet içinde dolaşmış ve sonunda Rapunzel’in, doğurduğu ikizlerle – bir erkek ve bir kız – sefalet içinde yaşadığı çöle gelmiş.

{{68cd8fb05174920b4e1e17c3_1759949350259.jpg}}

Bir ses duymuş, o kadar tanıdık gelmiş ki sesin geldiği yöne gitmiş; yaklaştığında Rapunzel onu tanımış, boynuna atlamış ve ağlamış. İki damla gözyaşı onun gözlerini ıslatmış ve tekrar görmeye başlamış. Onu krallığına götürmüş; orada sevinçle karşılanmışlar ve uzun süre mutlu ve huzurlu yaşamışlar.

Uzun altın saçlı Rapunzel adlı bir kızın, güçlü bir büyücü tarafından alındığı zamansız bir masal. Cesur bir prens, ona ulaşmak için engelleri aşmak zorundadır; bu yolculuk, aşk, umut ve sevinçli bir kavuşmayla sonuçlanır.