Bir zamanlar, Loria’nın sisli krallığında, Willowmere adında küçük bir köy vardı. Bu köy, fısıldayan ormanlar ve gümüş gibi parlayan bir nehrin arasında saklanmıştı. Köylüler huzur içinde yaşar, evlerini koruyan soylu muhafızlar sayesinde güvende olurlardı. Bu muhafızların en cesuru, yüreği kalkanı kadar sağlam olan genç bir adam olan Cedric’ti.

Bir gece, yıldızlarla süslenmiş mürekkep gibi siyah gökyüzü altında, ormanda bir sarsıntı hissedildi. Nehrin şarkısı durdu ve köyün batı ucunda gölgeler yoğunlaştı. Bu dönüp duran gölgelerden, Kara Örtü’nün kötü büyücüsü Malgorth çıktı. Gece yarısından bile daha koyu bir cübbe giymiş olan Malgorth’un gözleri acımasız bir keyifle parlıyordu. Kıvrılmış asasını kaldırdı ve Willowmere’i soğuk bir rüzgar gibi süpüren bir lanet fısıldadı.

Sabah olduğunda, köylüler uyanıp tarlalarının solmuş, kuyularının kurumuş ve kahkahalarının sustuğunu gördüler. Daha da kötüsü, köyden çıkmaya çalışan herkes, yollar sonsuz döngülermiş gibi başa döndü. Panik hızla yayıldı, ancak Cedric meydanın ortasında dimdik durarak arkadaşlarını topladı.

“Bırakmayız korkunun bizi yönetmesine,” dedi. “Bu laneti bozmanın bir yolu olmalı!”

O gece Cedric köy sınırlarını devriyede gezdi. Eski söğüt ağacının yanında nehir kenarında doğaüstü bir ışık parladı ve küçük, korkmuş bir kuşu dikenli sarmaşıklar arasında buldu. Cedric yaratığı nazikçe serbest bıraktı ve kuş anında parlayan, gümüş tüylerle süslü bir turnaya dönüştü.

“Teşekkürler, cesur muhafız,” dedi turna, kaynayan bir dere gibi bir sesle. “Ben Lira, bu ormanların koruyucusuyum. Malgorth’un laneti güçlü, ama onun ininde Kalp Taşı’nı geri getirirsen kırılabilir.”

“Ve onun ininin yeri nerede?” diye sordu Cedric, korkusunu yutarak.

Lira başını eğdi. “Nehir ötesindeki Gölge Mağaralarının derinliklerinde. Ama dikkatli ol, Malgorth yolu tuzaklar ve illüzyonlarla doldurmuş.”

Cedric tereddüt etmeden kabul etti. Kalkanını, sağlam bir feneri ve küçük bir ekmek parçasını aldı ve şafakta, bükülmüş ağaçların üzerinden uçan Lira’yı takip ederek yola koyuldu. Yolculuk her adımda daha tehlikeli oldu – dallar pelerini yakalıyor, fısıltılar onu yoldan çıkarmaya çalışıyordu. Ama Cedric arkadaşlarının yüzlerini hatırlayarak ilerlemeye devam etti.

Nehir kıyısında, Lira düşmüş bir kütüğün yanında kondu. “Öndeki köprü Malgorth’un büyüsüyle gizlenmiş. Gözlerini kapat ve ayaklarına güven.”

Cedric başını salladı, gözlerini sıkıca kapattı. Çizmelerinin altındaki soğuk çamuru hissetti, kalbi hızlı atıyordu. Suya düşecek gibi oldu, ama ayakları sağlam zemini buldu ve gözlerini açtığında nehrin karşısında güvenle duruyordu.

Nehir ötesinde orman kararmaya başladı. Cedric, Gölge Mağaralarının ağzına ulaşana kadar yürüdü, tepeye açılmış dev bir delik ve sisle örtülü. İçerisi, nemli taş kokusu ve yankılı sessizlikle doluydu. Fenerini yüksek tuttu, küçük alev karanlığı geri itti.

Aniden, bir figür yolunu kesti – kırmızı parlayan gözleri olan boş bir zırh. “Hiç kimse cevap vermeden geçemez,” dedi, taşları sürtüyormuş gibi bir sesle. “Söyle bana, hangisi daha cesur: kılıç mı, kalkan mı?”

Cedric bir an düşündü. “Kalkan daha cesurdur. Tehlike yakındayken bile başkalarını korur.”

Zırhın gözleri söndü ve kenara çekildi, Cedric’in yolunu açtı. Mağaranın derinliklerinde, Malgorth’un kendisinin, bükülmüş köklerden yapılmış bir tahtta oturduğu geniş bir odaya ulaştı. Büyücünün elinde Kalp Taşı parlıyordu, şafak renkleriyle titreşen bir kristal.

“Yani, muhafız bana meydan okuyor,” diye alay etti Malgorth. “Acınası köyüne ne yaptığımı görmedin mi? Teslim ol, belki anıların sağlam kalacak şekilde ayrılmana izin veririm.”

Cedric omuzlarını dikti. “Evimi kurtarmaya geldim. Willowmere’i lanetinden kurtar!”

Büyücü güldü, yankıları mağara duvarlarında çınladı. “Cesursun – ve aptal. Görelim bakalım karanlıkta nasıl başa çıkarsın!” Asasını kaldırdı ve gölgeler etraflarını sardı, Cedric’in fenerini söndürdü. Her şey karardı, soğuk korku Cedric’in kalbini bastı.

Ama Cedric Lira’nın sözlerini hatırladı ve derin bir nefes aldı. Korku fısıltılarını dinlemedi, nehrin şarkısını ve köyünün kahkahasını hatırladı. Yavaşça ilerledi, gözlerinden çok kalbine güvenerek.

Bir ışık huzmesi karanlığı deldi – tek bir gümüş tüy. Lira’nın hediyesi! Cedric onu yakaladı ve yumuşak bir ışıkla parladı, gölgeyi geri itti. Malgorth çığlık attı, ışığa yüzünü kapatarak.

“Hayır! Bu ışık burada yasak!”

Cedric ileriye adım attı, kalkanını yukarı kaldırdı. “Işık her yerde olmalıdır, özellikle karanlığın hüküm sürdüğü yerde.”

İlerledikçe tüyün ışığı daha da parlaklaştı ve Kalp Taşı Malgorth’un elinde titredi. Son bir umutsuz çığlıkla, büyücü Cedric’e kara bir büyü fırlattı. Ama cesur muhafız kalkanını kaldırdı – yüzeyi tüyün ışığını yansıttı. Gölge ışını çarptı, ama kalkan dayanarak karanlığı kırdı ve saf bir ışık huzmesini Kalp Taşı’na yöneltti.

Kristal daha parlak parladı, Malgorth’un tutuşunu kırdı. Büyücü geriye sendeleyerek çekildi, Kalp Taşı havaya yükseldi. Cedric onu yakaladı ve dokunduğu anda, altın ışık dalgası mağarayı geçti, kalan gölgeleri ve büyücünün illüzyonlarını yok etti.

Malgorth, zayıflamış ve korkmuş, karanlıkta sendeledi. “Bu bitmedi, çocuk!” tükürdü ve taştaki bir çatlağa kayboldu, gücü şimdilik kırılmıştı.

Cedric Kalp Taşı’nı yanında tutarken Lira yanına geldi. “Başardın, cesur muhafız. Kalp Taşı’nı eve götür – lanet kalkacak.”

Cedric Willowmere’e döndü, Kalp Taşı doğan güneş gibi parlıyordu. Onun gücüyle, tarlalar yeniden çiçek açtı, nehir şarkı söyledi ve kahkaha yeniden havayı doldurdu. Köylüler Cedric’i kahraman ilan etti, ama o sadece gülümsedi ve arkadaşlarına teşekkür etti, gerçek cesaretin başkalarını korumak olduğunu biliyordu, en karanlık büyüye karşı bile.

O günden sonra Cedric, gümüş tüyü ve Kalp Taşı’nı güvende tuttu, Willowmere’i her zaman koruyacağına söz verdi – sadece kalkanıyla değil, aynı zamanda iyilik ve cesaretle. Ve gölgeler tehdit ettiğinde, köylüler biliyordu ki ışık – ve Cedric – hazır olacaktır.

Cesur bir muhafız, büyülü köyünü kurtarmak için kötü bir büyücüye karşı koyar.