Yankılar Vadisi’nde, dağların bulutlara dokunduğu ve nehirlerin ağaçlar arasında şarkı söylediği yerde, Kurt küçük bir ininde yalnız yaşıyordu. Zekiydi ve çevikti, ama aynı zamanda temkinliydi; sorunlardan mümkün olduğunca uzak durmayı tercih ederdi. Vadiden çok uzakta olmayan bir köyün yanında, Eşek sıcak bir ahırda yaşıyordu. Eşek çalışkan, sabırlı ve daima meraklıydı, fakat bazen bilinmeyenden fazla kaygılanırdı.

Bir sabah, güneş parıldarken gölgesi vadiye düştü. Kurt başını kaldırdı ve gökyüzünde süzülen devasa bir Ejderha gördü; pulları altın ve yeşil ışıklarla parlıyordu. Ejderha yakındaki bir açıklığa indi, kaygılı görünüyordu.

“Kim ormanımı yaklaşmaya cüret eder?” diye gürledi Ejderha.

Kurt dikkatle öne çıktı. “Ben Kurt. Zararım dokunmaz. Seni buraya getiren nedir, Ejderha?”

Ejderha iç çekti, burun deliklerinden duman kıvrıldı. “Yardımınıza ihtiyacım var. Altın yumurtam dağdan aşağı yuvarlandı ve Fısıltılar Uçurumu’nun kenarında sıkıştı. Kanatlarımı riske atmadan ona ulaşamıyorum.”

Kurdun kulakları dikildi. Tehlikeli bir görevdi, ama cesaretini kanıtlamak için bir fırsat da olabilirdi. Tam o sırada, Eşek elinde taze elmalarla şarkı mırıldanarak açıklığa girdi. “Merhaba Ejderha! Ne kadar harika bir altın yumurtan var! Ben bir şekilde yardımcı olabilir miyim?”

Ejderha başını yana eğdi. “Belki… fakat bu yolculuk tehlikeli. Ancak birlikte çalışırsanız başarıya ulaşabiliriz.”

Kurt, Eşek ve Ejderha dağa doğru yola çıktılar. Kurt önden gidiyor, güvenli yolları araştırıyordu. Eşek erzak taşıyor, Ejderha yukarıdan onlara rehberlik ediyordu. Dağ sarptı, kayaları keskin, rüzgarları uğulduyordu. Bir ara Kurt gevşek bir taşa bastı ve neredeyse düşüyordu, ama Eşek güçlü toynaklarıyla onu destekledi. “Dikkat et Kurt! Yanlış bir adım ve yuvarlanırız!”

Kurt başını salladı. “Teşekkür ederim, Eşek. Bazen her şeyi tek başıma yapmak zorunda olmadığımı unutuyorum.”

Daha yükseğe çıktıkça rüzgar kuvvetlendi. Ejderha aşağıya süzülüp onları cesaretlendirdi. “Devam edin! Yumurta hemen ileride!” Fakat Fısıltılar Uçurumu’nun kenarına ulaştıklarında, derin bir yarık onları altın yumurtadan ayırıyordu. Rüzgar yarıktan uğulduyor, geçişi neredeyse imkânsız kılıyordu.

Eşek titredi. “Sanırım o kadar uzağa atlayamam!”

Kurt alçakça homurdandı. “Ben de! Ama birlikte deneyebiliriz.” Ejderhaya baktı. “Bir fikrin var mı?”

Ejderha biraz düşündü, sonra dedi ki: “Güçlerimizi birleştirmeliyiz. Ben Kurt’u uçurumun karşısına taşıyacağım, Eşek ise bana sırtını köprü gibi sunacak. Ancak birbirimize güvenerek başarılı olabiliriz.”

Eşek yutkundu ama başını salladı. “Peki. Dikkatle yapalım.”

Ejderha pençeleriyle Kurt’u kavradı ve ustaca uçurumun karşısına taşıdı. Kurt sıkıca tutundu; hem korku hem de heyecan hissediyordu. Bu sırada Eşek dimdik durdu, Ejderhanın nazikçe sırtına konmasına ve kalan mesafeyi geçmesine izin verdi. Adım adım, karşıya ulaştılar.

Sonunda, altın yumurta önlerinde parlıyordu, yumuşak bir yosun yatağında duruyordu. Ejderha onu dikkatlice pençeleriyle aldı, gözleri rahatlamayla ışıldıyordu. “Başardık! Hepiniz sayesinde kıymetli yumurtam güvende!”

Kurt gülümsedi. “Ejderhanın sırtında uçacağımı ya da böylece bir eşeğe güveneceğimi hiç düşünmezdim. Bu… inanılmazdı!”

Eşek alnındaki teri sildi ve güldü. “Ben de böyle cesur bir maceranın parçası olacağımı hiç sanmazdım. Demek ki fazla endişelenmek fayda etmiyor—arkadaşların desteğiyle denemek gerekiyor.”

Ejderhanın gözleri gururla parladı. “Görüyorsunuz, yalnızca güç yetmez. Cesaret, güven ve birlikte çalışmak imkânsızı mümkün kılar. Her biriniz önemli bir rol oynadınız ve biriniz eksik olsaydı görev başarısız olurdu.”

Vadide geri dönüş yolunda dostlar gülüyor, yolculuklarını birbirlerine anlatıyorlardı. Kurt zekânın değerli olduğunu, fakat sadakat ve güvenle birleştiğinde daha da güçlü olduğunu fark etti. Eşek, en küçük ve en ihtiyatlı olanların bile cesaret paylaşıldığında büyük işler başarabileceğini gördü. Ejderha ise, güçlü olmasına rağmen bazen yardım istemenin bir zayıflık değil, bir güç olduğunu öğrendi.

Yolculuğun başladığı açıklığa döndüklerinde, Ejderha altın yumurtayı nazikçe yuvasına yerleştirdi. Yeni dostlarına baktı. “Bugün hepiniz kanıtladınız ki, en beklenmedik yoldaşlar bile birlikte büyük işler başarabilir. Bu dersi hatırlayın, hayatın sınavlarında size rehberlik edecektir.”

Kurt, Eşek ve Ejderha başlarını salladılar; gururlu ve daha bilge hissediyorlardı. Dağların, vadilerin ve nehirlerin bilinmez maceralarla dolu olduğunu biliyorlardı, fakat güven, cesaret ve dostlukla hiçbir zorluk fazla büyük değildi.

O günden sonra üçü ayrılmaz dost oldular. Kurt sık sık köydeki ahırda Eşeği ziyaret ederdi, Ejderha ise üzerlerinden uçar, oyunlarını izlerdi. Birlikte ormanları, çayırları ve dağları keşfeder, yol boyunca başkalarına yardım ederlerdi. Ve ne zaman biri kendinden şüphe etse ya da bilinmeyenden korksa, Kurt, Eşek ve Ejderhanın hikâyesi ona cesaret, güven ve dostluğun en imkânsız yolculuğu bile başarıya dönüştürebileceğini hatırlatırdı.

Böylece, Yankılar Vadisi’nde Kurt, Eşek ve Ejderha mutlu yaşadılar; kalpleri cesaret ve dostlukla dolu, önlerindeki her türlü maceraya hazırdı.

Üç beklenmedik dost cesareti, güveni ve birlikte çalışmanın gücünü öğrenir.