Uzak bir krallıkta, lavanta tepeleri ve fısıldayan ormanlar arasında yer alan, Malgorth’un karanlık ve yıkık kulesi yükseliyordu; tarihte bilinen en kötü büyücüydü. Malgorth’un kalbi ejderha pulları kadar sertti ve kahkahası gök gürültüsü gibi ülkeye yayılıyordu. Kulesinde o kadar kötü büyülerle hükmediyordu ki, en cesur şövalyeler bile yaklaşmaya cesaret edemiyordu ve gölgesi, Lune Nehri’nden Buzlu Uçurumların kenarına kadar tüm köylülerin rüyalarını rahatsız ediyordu.

Ama Ejderha Sırtı’nın derin mağaralarında Emberlyn adında bir ejderha yaşıyordu. Efsanelerdeki kanlı canavarlara benzemezdi — pulları sonbahar ateşi renginde parlıyor, kanatları ay ışığında gümüş gibi parlıyor ve hikâyelere ve müziğe özel bir ilgisi vardı. Emberlyn’in tek arkadaşı, her akşam eski söğüt bataklığından çıkan nazik bir canavar olan Mossmott’tu. Mossmott’un tüyleri yosun yeşili, kulakları sarkık ve gözleri ilk bahar nergisleri kadar sarıydı. Birlikte nehir taşlarıyla satranç oynar, düetler söyler ve güneşin krallığın ardında batışını izlerlerdi.

Ama bir korkunç gün, dünyalarının huzuru bozuldu. Krallığı terörize etmenin yeni bir yolunu arayan Malgorth, Ejderha Kalbi istiyordu — Sonsuz Karanlık Büyüsü için nadir bir bileşen. Kaynayan kazanlarda büyülerini hazırladı ve dişli asasını sallayarak, Emberlyn’in mağarasını arayan kara bir sis fırtınası yarattı.

Emberlyn tehlikeyi hissetti, pulları titredi. Mossmott’a söyledi ve birlikte saklanmaya karar verdiler, ama fırtına çok hızlıydı. Emberlyn’in kuyruğuna dolandı ve onu ormandan, tarlalardan ve Malgorth’un kulesine doğru sürükledi. Dizleri titse de cesur olan Mossmott, fırtınanın izini takip etti ve kötü büyücünün Emberlyn’i kulenin tepesindeki parlayan bir cam küreye hapsettiğini gördü.

Mossmott gölgelerde saklandı, patilerini ovuşturdu. Güçlüydü, ama Malgorth’un büyüsü daha güçlüydü. Yine de arkadaşını terk edemezdi. Gece çöktüğünde, Mossmott sessizce yaklaştı ve Malgorth’u evcil kuzgununa mırıldanırken dinledi: “Yarın şafakta ejderhanın kalbi benim olacak ve krallık sonsuza dek karanlıkta titrecek.”

Mossmott’un zihni hızla çalıştı. Yardıma ya da en azından akıllıca bir plana ihtiyacı vardı. Kule altından sızarak, liderliğini bilge bir fare olan Whisker’ın yaptığı bir fare ordusunu buldu. Mossmott yardım için yalvardı ve Whisker, kulenin her çatlağını ve tünelini bilen, Mossmott’u içeri sokmayı kabul etti.

Şafak ışığı parladığında, Whisker ve fareleri alt kattaki kurşun camları sessizce kemirdi. Mossmott dikkatlice içeri girdi, merdivenleri koruyan uyuyan ogreleri rahatsız etmemeye özen gösterdi. Soğuk taşlara tutunarak uzun pençelerini kullanarak tırmandı ve sonunda büyücünün laboratuvarına ulaştı.

Orada, Emberlyn’i cam hapishanesinde, altın gözleri korkudan sönmüş gördü. Malgorth onun üzerinde duruyordu, eski bir tılsımı okuyor, hava yanmış kükürt kokusuyla doluydu.

Mossmott Whisker’a fısıldadı: “Dikkatini dağıtacak bir şeye ihtiyacım var.”

Whisker farelerini çağırdı, fareler laboratuvara koştu, ciyaklayarak Malgorth’un elbiselerine tırmandılar. Büyücü çığlık attı ve fareleri savurmaya çalıştı, konsantrasyonu bozuldu. Emberlyn, Mossmott’un göz kırpmasını yakalayınca, cam kürenin içinde yankılanan yumuşak, büyüleyici bir melodi mırıldanmaya başladı.

Şarkı yükseldi, odayı sıcak, altın ışıkla doldurdu. Cam çatlamaya başladı, ışık ağları yüzeye yayıldı. Mossmott öne atıldı ve güçlü bir pençe darbesiyle camı kırdı. Emberlyn kanatlarını açtı ve Malgorth’a hafif bir alev üfledi, o ise kazanının arkasına saklandı.

Öfkeli Malgorth kükredi: “Beni yenebileceğinizi mi sanıyorsunuz? Ben gölgelerin efendisiyim!” Asasını sallayarak, odada dönen siyah yarasa kasırgası çağırdı.

Ama Emberlyn, zeki ve çevik, pençelerini acil durumlar için mağarasında sakladığı ay ışığı balı kavanozuna daldırdı. Yapışkan maddeyi yarasalara fırlattı, yarasalar birbirine dolandı ve uyuyan ciyaklamalarla yere düştü.

Mossmott raflardan bir avuç uyku tozu aldı ve Malgorth’a fırlattı. Büyücü hapşırdı, öksürdü ve sonra yere yığıldı, gök gürültüsü gibi horlayarak. Asası yere düştü.

“Çabuk!” diye fısıldadı Whisker. “Asasını yok edin!”

Emberlyn ve Mossmott, asasını birlikte ezdiler ve parlak bir ışık patladı. Kule sallandı ve karanlık büyüler yok oldu. Malgorth, güçlerini kaybederek, bir kurbağa boyutuna küçüldü ve şaşkınlıkla vırakladı.

Mossmott ve Emberlyn, Whisker ve cesur farelerini yanlarında alarak kuleden kaçtılar. Krallığın üzerinden uçarak, köylüler başlarını kaldırdı ve neşeyle alkışladı, korkuları eriyip gitti.

Ama maceraları bitmemişti. Malgorth, güçsüz olsa da, toprakta tuzaklar ve lanetler bırakmıştı. Arkadaşlar, krallığın iyileşmesine yardım etmeye karar verdiler. Önümüzdeki günlerde, Emberlyn ve Mossmott, Whisker ve ordusu rehberliğinde köyden köye seyahat ederek büyüleri bozup düzeni sağladılar.

Gretal’s Ford kasabasında, tüm kuyular katran olmuştu. Emberlyn temizleyici bir şarkı söyledi, Mossmott güçlü pençeleriyle kuyuları karıştırdı, suyun parlaklığını geri getirdi. Pineburr köyünde elma ağaçları köylülerden uzak dans ediyordu, meyveler ulaşılmazdı. Emberlyn ağaçları şarkı sözü vaadiyle geri getirdi ve Mossmott balını paylaştı, elmalar her zamankinden tatlı oldu.

Toprak canlanırken, krallığı kurtaran ejderha ve canavarın hikayesi yayıldı. Papatya tacı takan iyi kalpli kral, Emberlyn, Mossmott ve Whisker’ı büyük bir ziyafet için davet etti. Masalar turta ve pudinglerle doluydu, üç arkadaş cesaret ve zekâları için madalya aldı.

Ama Emberlyn ve Mossmott, birbirlerinin sessiz arkadaşlığını ve oyun ile şarkıların basit keyfini tercih ettiler. Ziyafet bitince kral ile vedalaşıp, en sevdikleri tepeye geri döndüler, burada çimen yumuşak ve yıldızlar fener gibi parlıyordu.

Emberlyn kuyruğunu Mossmott’un etrafına sardı, Whisker onun tüylü omzuna kondu. Birlikte gökyüzüne baktılar, dostluğun gücüne ve en karanlık büyüye karşı cesarete minnettar, birbirlerine bağlı kaldıkları sürece hiçbir kötü karakterin — büyücü veya başka biri — bağlarını koparamayacağını bilerek.

Bir ejderha ve bir canavar, kötü bir büyücüyü birlikte alt ederler.