Altın tarlaların fısıldayan ormanlarla buluştuğu sessiz bir vadide, yolları pek az kesişen üç farklı yaratık yaşardı. Fenn adındaki tilki kurnaz ve çevikti; kehribar rengi kürkü ağaçların arasında ateş gibi parlıyordu. Delia adındaki ördek göletin yanında yaşardı; tüyleri kar beyazı, sesi sabah çanı kadar neşeliydi. Çayırın yanında ise bir çiftlik evi dururdu ve orada sadık bir köpek olan Bristle nöbet tutardı—güçlü, nazik ve bakışları güven doluydu.

Fenn, Delia ve Bristle başta arkadaş değillerdi. Fenn sık sık göletten yumurta çalmayı hayal ederdi, Delia gölgelerde saklanan keskin dişlerden korkardı ve çiftliği korumaya ant içmiş Bristle, tilkileri sadece bela olarak görürdü. Ama kader, her zamanki gibi, bambaşka planlara sahipti.

Bir akşamüstü, gökyüzü turuncuya boyanmış ve rüzgâr olgun elmaların kokusunu taşırken, Delia göletinden fazla uzaklaştı. Kendini ormanın kenarındaki uzun otların arasında buldu, gölgeler ince ve uzun düşüyordu. Aniden bir hışırtı duyuldu. Çalılardan bir tilki fırladı—ama bu Fenn değildi, açlıktan kaburgaları belli olan, acımasız gözlü bir serseri tilkiydi. Dişlerini göstererek saldırıya geçti.

Delia panikle çırpındı, çığlık attı, ama ona zarar gelmeden önce Fenn ortaya çıktı. İkisi arasına atladı, alçak bir sesle hırlayarak:
— Bu gölet senin avın değil!

Yabancı tilki öfkeyle tısladı, ama Fenn’in duruşunu görünce karanlığa karışarak uzaklaştı. Titreyen Delia, beklenmedik kurtarıcısına baktı.

— Neden bana yardım ettin? — dedi titreyen sesiyle.

Fenn kuyruğunu salladı.
— Çünkü her tilki hırsız değildir. Ayrıca orman benim korumamda. Burada olanlar bana da önemlidir.

Delia cevap veremeden, Bristle otların arasından fırladı; dişlerini göstermişti, çünkü Delia’nın çığlıklarını duymuştu. Yanına geldiğinde tilkiyi görünce duraksadı.
— Ördekten uzak dur! — diye havladı.

Delia kanatlarını çırptı.
— Bekle Bristle! O beni başka bir tilkiden kurtardı. Zarar vermek istemiyor.

Bristle’ın kulakları düştü, ama şüphe içindeydi.
— Bir tilki ördeği kurtarıyor mu? Tuhaf masallar bunlar.

— Ama doğru, — dedi Delia yumuşakça. — Belki de göründüğümüz gibi değiliz.

O günden sonra üçü birbirine farklı bakmaya başladı. Fenn bazen göleti uzaktan gözetler, yabancı tilkileri uzak tutardı. Bristle, temkinli olsa da, Delia çayıra gittiğinde yanında yürürdü. Ve yavaş yavaş, tilki, ördek ve köpek birbirleriyle konuşmaya başladılar—tehditlerle ya da korkuyla değil, merakla.

Bir sabah, çimenlerde kırağı parıldarken, ilk gerçek sınavlarını birlikte yaşadılar. Delia’nın göletini besleyen dere kurumuştu; suyun olması gereken yerde çatlamış toprak kalmıştı. Onsuz gölet küçülecek ve Delia ile ailesi zor durumda kalacaktı.

— Suyun nereye gittiğini bulmalıyız, — dedi Delia kararlılıkla.

— Belki cevap ormandadır, — dedi Fenn, burnunu twitch ederek.

Bristle kuyruğunu bir kez salladı.
— Öyleyse birlikte gidelim. Hiçbirimiz bilinmezle tek başına yüzleşmemeli.

Böylece yola çıktılar—pençe, kanat ve pençe—kurumuş dere yatağını takip ederek ormanın derinliklerine doğru. Orman karardı, ağaçlar sanki sır fısıldar gibi eğiliyordu. Sonunda, kayaların uçurumdan yuvarlanıp suyun yolunu kapattığı bir yere geldiler. Yığın, Delia için fazla yüksek, Fenn için fazla ağır, Bristle içinse fazla karmaşıktı.

— Bunu hareket ettiremeyiz, — dedi Fenn. — Biz böyleyken olmaz.

— O hâlde herkes elinden geleni yapmalı, — dedi Delia. — Güçlerimizi birleştirirsek, belki başarırız.

Ve denediler. Delia kayaların üzerine uçarak küçük taşları gagasıyla çekti, boşluklar açtı. Fenn çatlaklardan kıvrılarak girip, çevik patileriyle çakılları itti. Bristle temeli kazdı, iri kayaları gücüyle kenara taşıdı. Azar azar duvar yıkılmaya başladı.

Sonunda, Bristle’ın güçlü hamlesi ve Fenn’in son itişiyle son taş yuvarlandı. Su fışkırarak yatağa doldu, Delia’nın göletini yeniden doldurdu. Üçü birden sevinçle bağırdı, sesleri derenin şırıltısına karıştı.

O andan itibaren artık tesadüflerle bağlanan yabancılar değil, seçimle birbirine bağlı dostlardı.

Mevsimler geçti, defalarca zorluklarla yüzleştiler. Gölete yaklaşan baykuşları uzaklaştırdılar. Çayıra saldıran fırtınalara göğüs gerip birbirlerini korudular. Aç gözlü çiftlik kedisini bile alt ettiler. Her sınav onlara yeni bir şey öğretti: kurnazlığın korunmak için de kullanılabileceğini, sadakatin çiftliği aşabileceğini ve güvenin korkunun yerini alabileceğini.

Ama en büyük sınav, bir bahar akşamı geldi. Vadide yangın çıktı. Şimşek gökyüzünü yardı, kuru bir meşe ağacına çarptı. Alevler hızla yayıldı, ağaçtan ağaca sıçrayarak çayırı, çiftliği ve göleti tehdit etti. Hayvanlar paniğe kapılıp kaçtı, insanlar bile evlerini kurtarmak için çırpınıyordu.

Duman gölete doğru yayılırken Delia panikle haykırdı:
— Ateş suya ulaşırsa, hepimizi kaynatacak!

— Kaçamayız, — havladı Bristle. — Savaşmalıyız!

— Ama nasıl? — diye sordu Fenn, gözleri korkuyla ufka bakıyordu.

Bristle insanların kuyudan su çekip kovaları elden ele vererek alevleri söndürdüğünü gördü.
— Aynısını yapacağız—ama kendi yolumuzla.

Ve işe koyuldular. Delia gölete uçtu, gagasına su doldurup yanan otların üzerine bıraktı. Fenn yıldırım gibi koşturdu, yanmakta olan dalları çekip yangının yayılmasını önledi. Bristle güçlü patileriyle hendekler kazdı, alevin ilerleyişini yavaşlattı. Diğer hayvanlar, onların cesaretini görünce katıldı—tavşanlar, kuşlar, hatta temkinli çiftlik kedisi. Hayvanlar ve insanlar birlikte yangınla savaştılar, ta ki yumuşak bir yağmur yağarak son korları söndürünceye dek.

Fırtına geçtikten sonra, vadi ıslak ama güvendeydi. Üç arkadaş yan yana oturdu, yorgun ama sağ kalmışlardı. Delia Bristle’a yaslandı, tüyleri yanmıştı ama kalbi güçlüydü. Fenn kuyruğunu ikisinin etrafına doladı, gözleri gururla parlıyordu.

— Vadimizi kurtardık, — fısıldadı Delia.

— Hayır, — dedi Bristle, — birbirimizi kurtardık.

Fenn başını salladı.
— Belki de gerçek güç budur—tilki, ördek ve köpek, düşman değil, dost.

O günden sonra vadide hiç kimse onların bağını sorgulamadı. Çocuklar, ateşi, kıtlığı ve korkuyu birlikte aşan üç dostun hikâyelerini fısıldadı. Ve güneş altın tarlaların üzerine her battığında, yan yana yürüyen bir tilki, bir ördek ve bir köpek görülürdü—en beklenmedik dostlukların bile dünyanın kaderini değiştirebileceğinin canlı kanıtı.

Bir tilki, ördek ve köpek ormanda macera yaşarken dostluğu keşfeder.