Bir zamanlar, sabahın ilk ışıklarında gümüş gibi parıldayan dağlarla çevrili geniş bir vadide Rowan adında mütevazı bir çiftçi yaşarmış. Ne zenginmiş ne de güçlü, ama kalbi dirayetli, elleri ise toprağı severmiş. Ona eşlik eden iki sadık dostu varmış: Gururlu doru atı Ember ve inatçı ama iyi yürekli eşeği Bristle.  

Rowan’ın çiftliği Greenvale’in kenarındaymış; orada otlar boy boy uzar, nehirler buğday tarlalarının arasından şarkı söyleyerek akarmış. Hayatı sade ama zorluklarla doluymuş. Köylüler sık sık Bristle’la alay edermiş, onu yavaş ve beceriksiz bulurlarmış. Oysa Ember’e hayran kalırlarmış; güçlü ve çevikti. Ama Rowan ikisini de aynı derecede severmiş: Ember’deki zarif bilgeliği de, Bristle’daki sessiz direnci de görürmüş.  

Yıllarca Greenvale huzurluymuş. Ta ki bir yaz günü dağlardan bir gölge inene kadar. Bir ejderha belirmiş — gece kadar kara, gözleri erimiş altın gibi parlayan kudretli ve korkunç bir yaratık. Adı Duskbane’miş. Hayvan, buğday, hatta mücevherler istermiş. Vermeyenlerin tarlalarını yakar, evlerini küle çevirirmiş.  

Rowan’ın verecek pek bir şeyi yokmuş, ama elinden geldiğince götürürmüş: arpa çuvalları, elma sepetleri, ineklerinden süt. Ejderha kabul eder ama tekrar tekrar geri dönermiş; her defasında daha aç.  

Bir akşam Rowan ahırda otururken Ember’in yelesini okşuyormuş, Bristle de saman çiğniyormuş. “Onu sonsuza kadar besleyemem,” demiş Rowan fısıldayarak. “Yakında hiçbir şey kalmayacak. Ama bir çiftçi ejderhaya ne yapabilir ki?”  

O anda Ember başını kaldırmış, gözleri lambanın ışığında parıldamış. “Sandığından fazlasını,” demiş. Rowan şaşkınlıktan feneri düşürecek olmuş. Çünkü o ana kadar atı da, eşeği de hiç konuşmamış. Ama şimdi Bristle da kulaklarını dikmiş ve boğuk bir sesle konuşmuş: “Vakit geldi efendim. Çok uzun süre sustuk. Ejderha yenilmez değil, sadece öyle sanmamızı istiyor.”  

Rowan hayretle bakmış. “Konuşabiliyor musunuz? Neden şimdi?”  

Ember ciddi bir sesle yanıtlamış: “Çünkü artık bize ihtiyacın var. Greenvale’in büyüsü, toprak tehlikedeyken uyanır. Biz hayvanlar onunla bağlıyız, sen de öyle. Seni, sabanın asla gidemeyeceği yerlere götüreceğiz.”  

Bristle ayağını yere vurmuş. “Cesaretin kırıldığında inadımdan güç alırsın.”  

Rowan’ın yüreği sızlamış. “O halde bir şey yapmalıyız. Ama umudumuz var mı?”  

“Ejderhanın bir zayıflığı var,” demiş Ember. “Dağlarda Yankı Kuyusu var; eski bir kaynak, gerçeği ortaya çıkarır. Oraya ulaşırsak Duskbane’i yenmenin yolunu öğrenebiliriz.”  

Ve böylece inanılmaz yolculuk başlamış: Çiftçi, at ve eşek, şafakta yola çıkmışlar. Köylüler onların deli olduğunu söylemiş ama bazıları cesaretlerinden dolayı ağlamış.  

Günlerce yol gitmişler. Çiçeklerle dolu çayırlardan geçmişler, buz gibi nehirleri aşmışlar. Ember Rowan’ı akıntılardan taşımış, Bristle yiyecekleri şikâyetsiz çekmiş ama mırıldanmaktan da geri durmamış: “Ejderhalar hep hazine ister! Akıllı olsalar birkaç fıçı şalgamla yetinirlerdi.”  

Rowan korkusuna rağmen gülmüş. “Belki ejderhalar şalgam sevmez.”  

Ember eklemiş: “Onlar yiyecek değil, güç isterler. Korkumuzla beslenirler.”  

Birçok gün sonra dağlara ulaşmışlar. Hava incelmiş, yollar daralıp dikleşmiş. Önlerinde ilk sınav belirmiş: derin bir uçurum, üstünde eski bir halat köprüsü.  

Rowan durmuş. “Çok zayıf. Koparsa ölürüz.”  

“Önce ben geçeceğim,” demiş Ember kararlı bir şekilde. Köprüdeki ipler gıcırdamış ama o güvenle yürüyüp geçmiş. Rowan da dikkatle arkasından gitmiş.  

Sıra Bristle’a gelince eşek geri durmuş. “Derimi bu tuzaktaki köprüde riske atmam!” diye bağırmış.  

Rowan yumuşakça konuşmuş: “Bristle, sana ihtiyacımız var. Yükleri tek başıma taşıyamam.”  

Bristle titremiş ama Rowan’ın yorgun gözlerine bakınca iç çekmiş ve köprüye adım atmış. Ortada bir tahta kırılmış. Bristle donup kalmış. “Biliyordum! Düşeceğiz!”  

“Dikkat!” diye seslenmiş Ember. Rowan elini uzatmış. “Bize güven Bristle. Adım adım.”  

Bristle güçlükle ilerlemiş ve karşıya geçmiş. Rowan onu kucaklamış. “Sandığından cesurdun.” Bristle homurdanmış: “Aptal köprü. Aptal ejderha. Aptal kader.” Ama gözleri gururla parıldamış.  

Yükseklere çıktıkça, ağaçların fısıldadığı ormana varmışlar. Orada Yolu Koruyan bir baykuş belirmiş; tüyleri yıldız ışığı gibiymiş. “Neden huzuru bozdunuz?” diye sormuş.  

“Topraklarımızı ejderhadan kurtarmak için,” demiş Rowan.  

Baykuş kanatlarını açmış. “O halde söyleyin: Hangisi daha ağırdır — korkunun yükü mü, umudun yükü mü?”  

Rowan düşünmüş. Ember demiş ki: “Korku ruhu çabuk kırar, umut ağırdır ama ileriye götürür.”  

Bristle homurdanmış: “İkisi de ağır. Ama umutla yürümeye devam edersin.”  

Rowan başını sallamış. “Umut daha ağırdır ama taşımaya değer.”  

Baykuş hafifçe ötüp onlara izin vermiş.  

Sonunda Yankı Kuyusu’na varmışlar. Taşların arasında gümüş gibi parıldayan sular varmış. Rowan eğilip içine bakmış. Gördüğü görüntüde Duskbane belirmiş; demir gibi sert pulları, yeri yakan alevleriyle. Ama bir kanadının altında yara izi varmış — zırhı kırık bir nokta.  

Bir ses fısıldamış: “Ejderhanın kalbi gizlidir, ama gururu onu kör eder. Yalnızca yansımasına bakınca zayıflığı ortaya çıkar.”  

Rowan doğrulmuş. “Onu buraya getirmeliyiz. Yalnızca Kuyunun suları gerçeği açığa çıkarır.”  

Köye dönmüşler. Duskbane tekrar gelmiş, güneşi karartan kanatlarıyla. Rowan meydanda Ember ve Bristle’la birlikte durmuş.  

“Yeter artık!” diye haykırmış. “Sana daha fazla vermeyeceğiz!”  

Köylüler şaşırmış. Ejderha gök gürültüsü gibi gülmüş. “O halde sizi yiyeceğim!”  

“Gel!” diye bağırmış Rowan. “Cesaretin varsa!”  

Öfkeden çılgına dönen Duskbane onların peşine düşmüş.  

Koşmuşlar, Ember rüzgâr gibi hızlanmış, Bristle geri kalmamaya çalışmış. Sonunda Yankı Kuyusu’na ulaşmışlar.  

“Bak Duskbane! Cesaretin varsa buraya bak!” demiş Rowan.  

Ejderha, gururuna yenik düşüp eğilmiş. Yalnızca ihtişamını görmek isterken yarasını, kalbindeki karanlığı görmüş. Kuyunun büyüsü bunu güçlendirmiş; ona yenilmezliğini değil korkularını göstermiş.  

“Hayır!” diye kükremiş Duskbane. “Ben yenilmezim!” Ama büyü onu yakalamış, yansıması onu içine çekmiş. Son bir çığlıkla bedeni taş kesilmiş.  

Ejderha yok olmuş, köy kurtulmuş.  

Rowan, Ember ve Bristle geri dönünce köylüler sevinçle karşılamış. Rowan “Bu sadece benim başarım değil,” demiş. “Ember’in cesareti, Bristle’ın inadı olmasa kaybederdim.”  

Artık kimse Bristle’la alay etmemiş; elma ve ikramlar vermişler. Ember ise gururla durmuş.  

Greenvale yeniden huzurla dolmuş. Rowan’ın çiftliği bereketlenmiş. Ember ve Bristle sırdaşları olmuş.  

Ve Duskbane? Onun taş bedeni Yankı Kuyusu’nun yanında kalmış, gururun düşüşünü hatırlatırmış.  

İnsanlar uzak diyarlarda bile şu hikâyeyi anlatmış: Çiftçi, at, eşek ve ejderha.  

Rowan ise biliyormuş: cesaret, bilgelik ve dostluk, onu hayal edebileceğinden daha büyük kılmış.  

Ve efsaneler, bazen taşların bile yeniden canlanabileceğini fısıldarmış. Ama o başka bir masalmış.

Çiftçi, at, eşek ve ejderha cesaret ve dostlukla dolu bir yolculuğa çıkıyorlar.