W sercu Szeptającego Lasu, gdzie światło księżyca malowało srebrne ścieżki na mchu, mieszkała mądra, stara sowa o imieniu Ori. Ori nie była zwykłą sową—jej pióra błyszczały smugami zmierzchu, a wiatr potrafiła czytać jak książkę. Wszystkie leśne stworzenia przychodziły do Ori po radę, zwłaszcza gdy nadchodziły kłopoty.

A kłopoty rzeczywiście nadeszły.

Ponura postać przejęła pobliską kamienną wieżę—zakutego w zbroję człowieka owianego cieniem, znanego tylko jako Mroczny Rycerz. Jeździł koniem o oczach jak świetliki, i gdziekolwiek się pojawiał, las stawał się cichy i zimny. Mroczny Rycerz ogłosił las swoim królestwem, wymagając od każdego zwierzęcia daniny—jagód, miodu, orzechów, a nawet błyszczących piór. Każdy, kto odmówił, był wygnany z domu.

Ori obserwowała to wszystko z cichym smutkiem. Nie bała się Mrocznego Rycerza, ale wiedziała, że inni tak. Pewnej mglistiej nocy, drżący królik zapukał do drzewa Ori.

"Zabrał mój nór," powiedział królik. "Powiedział, że moje wąsy są za krótkie, żeby być odpowiednim poddanym. Co mamy robić, Ori?"

Ori mrugnęła wielkimi oczami i skinęła głową. "Użyjemy naszego umysłu, nie pazurów. Dowiedzmy się, kim naprawdę jest."

Tak Ori wzbiła się w powietrze.

Leciała pod światłem księżyca, mijając drżące drzewa, aż dotarła do czerniejącej wieży. Cicho usiadła na skrzywionej gargulce i obserwowała Mrocznego Rycerza w środku. Ale to, co zobaczyła, zaskoczyło ją. Rycerz siedział przy kominku, bez hełmu. Jego twarz nie była okrutna—była młoda i blada, a oczy pełne smutku.

Ori cicho pohukała. Rycerz podskoczył.

"Kto tam?"

"Tylko ptak z pytaniem," powiedziała Ori, głosem spokojnym jak wiatr wśród sosen. "Dlaczego rządzić strachem, skoro twoje serce jest pełne smutku?"

Rycerz patrzył w nią. "Ja... nie chciałem nikogo przestraszyć. Chciałem tylko, żeby mnie zauważono. Żeby mnie zapamiętano."

Ori przechyliła głowę. "Co sprawiło, że myślałeś, że strach przynosi szacunek?"

Rycerz westchnął. "Tam, skąd pochodzę, nikt mnie nie słuchał. Zawsze byłem mały, cichy. Znalazłem tę zbroję, a gdy ją nosiłem, ludzie zwracali na mnie uwagę. Myślałem… jeśli stanę się Mrocznym Rycerzem, mogę mieć znaczenie."

Ori przyleciała bliżej, skrzydła niemal bezszelestne. "Nie potrzebujesz ciemności, żeby cię usłyszano. W dobroci jest siła, a w przyjaźni jeszcze większa niż w strachu."

Rycerz spojrzał na swoje odbicie w kałuży roztopionego wosku. "A jeśli nikt mi nie wybaczy?"

"Wtedy pokaż im, że się zmieniłeś. Słowa mogą otworzyć drzwi, ale czyny budują zaufanie."

Następnego dnia las obudził się przy dziwnym dźwięku—zgrzyt zbroi, a potem skrzypienie kół wozu. Mroczny Rycerz wrócił, nie po to, by żądać, lecz by dawać. Zwrócił kamienie z króliczej nory, ponownie posadził jagody, które zabrał, i zaoferował miód pszczelej rodzinie w geście przeprosin.

Zwierzęta obserwowały go ostrożnie. Ale Ori przeleciała nad nimi i powiedziała:

"Nie jest już Mrocznym Rycerzem. Jest przyjacielem, który szuka przebaczenia."

Powoli las ocieplił się do niego. Dzieci nazywały go Sir Bramble, a on budował nowe domy dla wiewiórek i małe mosty nad strumieniami.

A Ori obserwowała z drzew, uśmiechając się delikatnie.

A w noce, gdy księżyc był w pełni, rycerz i sowa siadali razem na dachu wieży, rozmawiając o odwadze—nie tej wykutej ze stali i strachu, ale tej, która rodzi się z prawdy i przemiany.

Mądra Sowa staje w obliczu straszliwego panowania Mrocznego Rycerza