Dawno temu, w sercu Szepczącego Lasu, żyli trzej niezwykli przyjaciele: sprytny lis o imieniu Fern, wierny wilk o imieniu Lupo i ciekawski kot o imieniu Minette. Spędzali dni, odkrywając kręte ścieżki i słoneczne polany, dzieląc się opowieściami pod ogromnymi paprociami lub obserwując gwiazdy migoczące wśród drzew nocą.

Pewnego wieczoru, gdy trójka przyjaciół odpoczywała w rozwidleniu wielkiego dębu, Minette przeciągnęła się i ziewnęła, jej wąsy drgały. „Czy kiedykolwiek słyszeliście o Kwiecie Księżycowym?” zapytała, a jej zielone oczy błyszczały ciekawością.

Uszy Fern podniosły się. „Słyszałam szepty,” odpowiedziała. „Mówią, że zakwita tylko raz na sto lat, a kto go znajdzie, może spełnić jedno, szczere życzenie.”

Ogon Lupo uderzył o ziemię. „Jedno życzenie mogłoby pomóc tylu mieszkańcom lasu!”

Minette zaczęła mruczeć. „Znajdźmy go! Wyobraźcie sobie nas troje, dzielących się wspaniałą przygodą.”

Tak więc, pod wschodzącym, srebrnym księżycem, przyjaciele wyruszyli pod gwiaździste niebo. Szepczący Las był miejscem pełnym tajemnic i niespodzianek. Skręcone korzenie tworzyły mosty nad szemrzącymi strumykami, a blade ćmy fruwały niczym fragmenty księżycowego światła. Powietrze pachniało mchem i dzikimi kwiatami.

Najpierw odwiedzili mądrą starą sowę, profesora Hoota, siedzącą na swoim ulubionym sosnowym drzewie. „Profesorze,” zawołała cicho Fern, „czy wie pan, gdzie rośnie Kwiat Księżycowy?”

Profesor Hoot mrugnął złotymi oczami. „Ach, Kwiat Księżycowy!” pohuknął. „Kwitnie głęboko w Srebrnej Polanie, gdzie księżycowe promienie tańczą na kroplach rosy. Ale uważajcie na Widma Wierzby, które wędrują tam o północy. Tylko prawdziwi przyjaciele, trzymając się za łapy, mogą przejść bezpiecznie.”

Minette zadrżała na myśl o Widmach, ale Fern ścisnęła jej łapę. „Jesteśmy razem. Nic nas nie przestraszy, jeśli będziemy trzymać się razem.”

Dziękując profesorowi Hootowi, przyjaciele ruszyli dalej. Gałązki łamały się pod ciężkimi łapami Lupo, podczas gdy Minette poruszała się cicho, machając ogonem. Fern prowadziła drogę, wąchając chłodne, wilgotne powietrze w poszukiwaniu delikatnego zapachu magii.

Po chwili dotarli do szemrzącego strumienia, którego woda była przejrzysta jak szkło. Na drugim brzegu stał most z powykręcanej bluszczu i dzikich róż. Droga była strzeżona przez borsuka w małej kamizelce.

„Opłata za przejście!” oznajmił borsuk, „Rozwiążcie zagadkę, proszę.”

Przyjaciele usiedli, uszy w górze. Borsuk uśmiechnął się chytrze: „Co może wypełnić pokój, a waży nic?”

Fern uśmiechnęła się, oczy jej zabłysły. „To proste. Światło!”

Borsuk oklaskał łapami. „Poprawnie! Możecie przejść.”

Przeszli przez most, dziękując borsukowi, i wkrótce znaleźli się w polanie oświetlonej księżycem. Rosa lśniła na każdym źdźble trawy. W centrum polany, grupa wierzb połyskiwała, gałęzie opadały jak srebrne włosy. Powietrze nagle stało się zimne, a duchy migotały między drzewami.

Minette zadrżała. „Widma Wierzby.”

Lupo stanął dumnie i odważnie. „Pamiętajcie, przyjaciele, trzymamy się za łapy i pozostajemy razem.”

Trio złączyło łapy—gładkie, rude Fern, mocne, szare Lupo, miękkie czarno-białe Minette. Wchodząc na polanę, Widma Wierzby zbliżyły się, szepcząc głosami jak szelest liści. Ale ciepło ich przyjaźni świeciło jasno, a Widma rozpłynęły się jak mgła przed porannym słońcem.

W samym centrum polany, jeden pąk kwiatu zwijał się na cienkim łodydze. Płatki lśniły srebrzystą bielą, szczelnie zamknięte jakby spały. Delikatny wiatr przetoczył się przez polanę, a światło księżyca stało się jaśniejsze.

Fern, Lupo i Minette patrzyli z zachwytem, jak Kwiat Księżycowy powoli się rozwija. Każdy płatek świecił, oświetlając polanę jak w dzień. Zapach kwiatu był czysty i słodki, napełniając ich serca nadzieją.

Fern spojrzała na przyjaciół. „Jedno życzenie, dla nas wszystkich. Jakie będzie?”

Minette przemówiła pierwsza. „Chcę, żeby każde stworzenie w lesie zawsze miało wystarczająco jedzenia i schronienia, gdy nadejdą burze.”

Lupo kiwnął głową. „Chcę pokoju między zwierzętami, aby nikt nie musiał się bać ani walczyć.”

Fern uśmiechnęła się. „To piękne życzenia. Ja życzę, aby nasza przyjaźń pozostała silna, bez względu na wszystko.”

Światło Kwiatu Księżycowego tańczyło wokół nich, a delikatny głos wypełnił polanę. „Trzy życzenia spełnione jako jedno, z czystym i szczerym sercem, będą błogosławić las przez wiele lat.”

Płatki zadrżały, a strumień księżycowego światła wzniósł się ku niebu, rozprzestrzeniając się po Szepczącym Lesie. Nagle przyjaciele wiedzieli—jedzenia będzie pod dostatkiem, pokój zagości, a ich przyjaźń przetrwa każdą burzę.

Gdy świt pokolorował niebo różem i złotem, Fern, Lupo i Minette wrócili do domu, łapy umorusane błotem, ale duchy lekkie. Po drodze zobaczyli rodziny królików dzielące nory z jeżami, wiewiórki zostawiające żołędzie dla głodnych chrząszczy, i ptaki śpiewające radośnie z każdego konaru.

Z powrotem przy swoim ulubionym dębie, odpoczęli razem, ciepli i bezpieczni. Minette przytuliła się do Lupo, a Fern opleciona ogonem obejmowała oboje.

„A co, jeśli pewnego dnia ktoś inny będzie potrzebował magii Kwiatu Księżycowego?” zastanawiała się Minette na głos.

Fern uśmiechnęła się. „Wtedy pomożemy mu—razem. Bo przyjaźń jest największą magią ze wszystkich.”

Od tego dnia las kwitł. A kiedy księżyc świecił jasno, być może zobaczycie trzech przyjaciół—sprytnego lisa, wiernego wilka i ciekawskiego kota—idących ramię w ramię, gotowych na kolejną wielką przygodę.

Trzech przyjaciół wyrusza na poszukiwanie magicznego kwiatu księżycowego w Szepczącym Lesie.