Dawno temu, w mglistym królestwie Loria, było małe miasteczko o nazwie Willowmere, położone między szepczącymi lasami a srebrzystą rzeką. Mieszkańcy żyli w spokoju, chronieni przez szlachetnych strażników, którzy czuwali nad ich domami. Najodważniejszym z tych strażników był młody mężczyzna imieniem Cedric, którego serce było tak mocne jak jego tarcza.

Pewnej nocy, pod atramentowym niebem usianym gwiazdami, przez las przeszedł wstrząs. Pieśń rzeki ucichła, a cienie zgęstniały przy zachodnim krańcu wioski. Z tych wirujących cieni wyłonił się Malgorth, zły czarodziej z Czarnego Welonu. Otulony szatami ciemniejszymi niż północ, jego oczy błyszczały okrutną przyjemnością. Podniósł swój skrzywiony kij i wyszeptał klątwę, która przetoczyła się przez Willowmere niczym lodowaty wiatr.

Rankiem mieszkańcy obudzili się, widząc zwiędłe pola, wyschnięte studnie i ucichnięty śmiech. Co gorsza, każdy, kto próbował opuścić wioskę, wracał na początek, jakby same drogi stały się nieskończonymi pętlami. Panika rozprzestrzeniała się jak pożar, ale Cedric stał dumnie na środku placu, mobilizując przyjaciół.

„Nie możemy pozwolić, aby strach nami rządził” – oznajmił. „Musi być sposób, aby zdjąć tę klątwę!”

Tego wieczoru Cedric patrolował granice wioski. Nienaturalny błysk przykuł jego wzrok przy starym wierzbie nad rzeką, gdzie znalazł małego, przestraszonego ptaka zaplątanego w ciernie. Cedric delikatnie uwolnił stworzenie, które natychmiast przemieniło się w srebrzystego, migoczącego żurawia.

„Dziękuję, odważny strażniku” – powiedział żuraw głosem jak szemrzący strumień. „Jestem Lira, strażniczka tych lasów. Klątwa Malgortha jest potężna, ale można ją przerwać, jeśli odzyskasz Kamień Serca z jego legowiska.”

„A gdzie jest jego legowisko?” – zapytał Cedric, przełykając strach.

Lira skłoniła głowę. „Głęboko w Jaskiniach Cieni, po drugiej stronie rzeki. Ale uważaj, Malgorth zapełnił drogę pułapkami i iluzjami.”

Cedric przytaknął bez wahania. Wziął swój tarczę, solidną lampę i mały bochenek chleba, i wyruszył o świcie, podążając za Lirą, która szybowała nad krętymi drzewami. Podróż stawała się coraz bardziej niebezpieczna z każdym krokiem – gałęzie łapały jego pelerynę, a szepty próbowały zwabić go z drogi. Ale Cedric pamiętał twarze swoich przyjaciół i posuwał się naprzód.

Nad brzegiem rzeki Lira wylądowała obok powalonego pnia. „Most przed nami jest ukryty przez magię Malgortha. Zamknij oczy i zaufaj swoim stopom.”

Cedric przytaknął, mocno zamykając oczy. Poczuł chłodne błoto pod butami, a serce biło mu mocno. Wydawało się, że wpadnie do wody, ale jego stopy znalazły solidny grunt, i gdy otworzył oczy, stał bezpiecznie po drugiej stronie rzeki.

Za rzeką las stawał się coraz ciemniejszy. Cedric szedł, aż dotarł do wejścia do Jaskiń Cieni, ogromnej dziury w zboczu wzgórza spowitej mgłą. W środku powietrze było ciężkie od zapachu wilgotnego kamienia i echojącej ciszy. Podniósł lampę wysoko, a mały płomień odpychał mrok.

Nagle postać zablokowała jego drogę – pusta zbroja z czerwonymi, świecącymi oczami. „Nikt nie może przejść, dopóki nie odpowie” – intonowała głosem jak skrzypiące kamienie. „Powiedz mi, co jest odważniejsze: miecz czy tarcza?”

Cedric pomyślał przez chwilę. „Tarcza jest odważniejsza. Chroni innych, nawet gdy niebezpieczeństwo jest blisko.”

Oczy zbroi przygasły i odsunęły się, udostępniając Cedricowi drogę. Głębiej w jaskini dotarł do ogromnej komnaty, gdzie sam Malgorth czekał, siedząc na tronie z poskręcanych korzeni. W ręce czarodzieja lśnił Kamień Serca, kryształ pulsujący kolorami świtu.

„Więc strażnik śmie mnie wyzwać” – szydził Malgorth. „Czy nie widziałeś, co zrobiłem twojej nędznej wiosce? Poddaj się, a może pozwolę ci odejść z twoimi wspomnieniami nietkniętymi.”

Cedric wyprostował ramiona. „Przyszedłem, aby ocalić mój dom. Uwolnij Willowmere od swojej klątwy!”

Czarodziej zaśmiał się, echo odbijało się od ścian jaskini. „Jesteś odważny – i głupi. Zobaczymy, jak poradzisz sobie w ciemności!” Podniósł kij, a cienie oplotły ich, gasząc lampę Cedrica. Wszystko było czarne, a zimny strach uciskał serce Cedrica.

Ale Cedric przypomniał sobie słowa Liry i wziął głęboki oddech. Nie słuchał szeptów strachu, lecz melodii rzeki i śmiechu swojej wioski. Powoli posuwał się naprzód, ufając sercu bardziej niż oczom.

Promień światła przebił ciemność – jedna srebrna piórka. Dar Liry! Cedric chwycił ją, a ona zabłysła łagodnym światłem, odpychając cień. Malgorth krzyknął, chroniąc twarz przed blaskiem.

„Nie! To światło nie jest tu dozwolone!”

Cedric posunął się naprzód, trzymając wysoko tarczę. „Światło należy wszędzie, zwłaszcza tam, gdzie panuje ciemność.”

Gdy posuwał się naprzód, światło piórka stawało się jaśniejsze, a Kamień Serca pulsował w dłoni Malgortha. Ostatnim, desperackim krzykiem czarodziej rzucił wiązkę czarnej magii na Cedrica. Ale odważny strażnik podniósł tarczę – jej powierzchnia błyszczała, odbijając światło piórka. Wiązka cienia uderzyła, ale tarcza wytrzymała, rozpraszając ciemność i wysyłając snop czystego światła w stronę Kamienia Serca.

Kryształ zabłysnął mocniej, łamiąc uścisk Malgortha. Czarodziej zatoczył się w tył, podczas gdy Kamień Serca uniósł się w powietrze. Cedric go chwycił, i w chwili dotknięcia, fala złotego światła przeszła przez jaskinię, rozpraszając pozostałe cienie i iluzje czarodzieja.

Malgorth, osłabiony i przestraszony, potknął się w ciemności. „To jeszcze nie koniec, chłopcze!” splunął i zniknął w szczelinie w kamieniu, jego moc została złamana na razie.

Cedric trzymał Kamień Serca blisko siebie, gdy Lira pojawiła się u jego boku. „Udało ci się, odważny strażniku. Zabierz Kamień Serca do domu – klątwa zostanie zdjęta.”

Cedric powrócił do Willowmere, Kamień Serca świecił jak wschodzące słońce. Dzięki jego mocy, pola zakwitły na nowo, rzeka śpiewała, a śmiech ponownie wypełnił powietrze. Mieszkańcy wiwatowali na cześć Cedrica, ale on jedynie uśmiechał się i dziękował przyjaciołom, wiedząc, że prawdziwa odwaga to ochrona innych, nawet w obliczu najciemniejszej magii.

Od tego dnia Cedric chronił srebrne piórko i Kamień Serca, obiecując zawsze strzec Willowmere – nie tylko swoim tarczą, ale też dobrocią i odwagą. A kiedy cienie groziły, mieszkańcy wiedzieli, że światło – i Cedric – będą gotowi.

Odważny strażnik staje do walki ze złym czarodziejem, aby uratować swoje zaczarowane wioskę.