Dawno temu, w sercu Szemrzącego Lasu, żyła trójka niezwykłych przyjaciół: Finn — sprytny lis, Luna — pełna gracji kotka, oraz Bram — dobroduszny wilk. Mieszkali razem w przytulnej chatce na skraju lasu, gdzie słońce każdego ranka malowało świetliste wzory na progu, a nocą księżyc tańczył w blasku ich okien.

Dni tej trójki wypełniały przygody i śmiech, aż pewnego wietrznego jesiennego popołudnia wydarzyło się coś niezwykłego. Podczas gonienia spadających liści Luna natknęła się na mały, błyszczący przedmiot, na wpół ukryty pod stertą złocistych liści dębu. Dotknęła go ciekawie łapką, a ten potoczył się na bok — był to idealnie okrągły, lśniący żołądź, który migotał jaśniej niż jakakolwiek gwiazda.

Finn, dzięki swemu bystremu wzrokowi, obejrzał żołądź.
— To nie jest zwykły żołądź — oznajmił. — To Żołądź Aureliona, legendarna skarbnica, która podobno spełnia jedno życzenie temu, kto ma czyste serce!

Oczy Brama rozszerzyły się z zachwytu.
— Czy Stary Puchacz nie mówił, że żołądź jest strzeżony przez najstarszą magię lasu? Ten, kto wypowie życzenie, musi udowodnić swoją dobroć, odwagę i spryt.

Ogon Luny lekko drgnął.
— To życzmy sobie czegoś, co pomoże wszystkim! Może nigdy niekończącej się uczty dla wszystkich leśnych stworzeń?

Przyjaciele zgodzili się, lecz gdy Finn wyciągnął łapę, by podnieść żołądź, nagły, lodowaty podmuch wiatru przeszył drzewa. Z cienia rozległ się niski, starożytny głos:
— Aby zdobyć życzenie, musicie przejść trzy próby, po jednej dla każdego z was. Tylko razem możecie mieć nadzieję na sukces.

Zanim zdążyli odpowiedzieć, wiatr uniósł ich w górę i porwał głęboko w serce Szemrzącego Lasu — w miejsce, do którego mało które stworzenie odważyło się zapuszczać.

Wylądowali miękko na polanie, gdzie wirowała srebrzysta mgła, a dziwne, świetliste grzyby świeciły blaskiem. Żołądź unosił się nad kamiennym piedestałem, strzeżony przez trzy kręte ścieżki.

Pokryty mchem kamień przemówił:
— Finnie, lisie, twoja próba jest pierwsza. Podążaj lewą ścieżką, gdzie zagadki strzegą drogi. Rozwiąż je, inaczej nie przejdziesz.

Finn wyprostował ogon, uśmiechnął się pewnie do przyjaciół i ruszył krętą ścieżką. Wkrótce dotarł do łuku z jeżyn, na którym siedziała wiewiórka.

— Aby przejść, odpowiedz na to — zapiszczała:

„Mam miasta, ale bez domów,
rzeki, ale bez wody,
lasy, ale bez drzew. Czym jestem?”

Finn pomyślał chwilę. Pamiętał mapy Starego Puchacza.
— Mapą! — odpowiedział.

Jeżyny rozstąpiły się, przepuszczając Finna. Pojawiły się jeszcze dwie zagadki, lecz spryt Finna pozwolił mu wrócić bezpiecznie na polanę. Luna i Bram wiwatowali, gdy wracał dumnie z wysoko uniesionym ogonem.

Teraz przyszła kolej Luny. Kamień oznajmił:
— Luno, kotko, idź środkową ścieżką. Tu tylko ci pełni gracji i cierpliwości mogą przejść.

Luna ruszyła i wkrótce dotarła do wielkiego kamiennego mostu nad rwącym potokiem. Drewniane deski kołysały się przy najlżejszym dotyku.

Ostrożnie, z gracją, Luna przeszła most, stawiając łapki lekko, unikając luźnych desek. Poruszała się jak spadający liść, nie patrząc w dół, nie śpiesząc się. Stado hałaśliwych ptaków przeleciało nad nią, lecz Luna pozostała skupiona i przeszła most jednym płynnym ruchem.

Na końcu delikatny wietrzyk musnął jej wąsy na znak uznania. Wróciła do przyjaciół z iskrzącymi zielonymi oczami.

W końcu Bram wszedł na prawą ścieżkę. Kamień przemówił:
— Bramie, wilku, twoja próba to dobroć i odwaga.

Bram szedł dalej, aż zobaczył małego jelonka zaplątanego w ciernie. Sarenka piszczała ze strachu. Bramowi zmiękło serce.

Ostrożnie przegryzł ciernie, mówiąc łagodnie:
— Już dobrze, maluchu. Nie zrobię ci krzywdy.

Uwolniony jelonek polizał go wdzięcznie po nosie i uciekł. Bram ruszył dalej, aż zobaczył zmarzniętego króliczka. Położył się obok niego, otulając go ciepłym futrem, aż króliczek nabrał sił i skoczył do domu. Każdy akt dobroci wypełniał Brama odwagą i ścieżka zaprowadziła go z powrotem na polanę.

Przyjaciele znów stanęli przed unoszącym się złotym żołędziem, który pulsował ciepłym światłem. Starożytny głos powrócił, tym razem łagodniejszy:

— Wykazaliście się sprytem, gracją i dobrocią. Lecz pozostała ostatnia próba: próba jedności. Tylko łącząc swoje siły, spełnicie życzenie.

Żołądź uniósł się wyżej, a las pociemniał. Z cienia wyłonił się wirujący, mroczny kształt — Psotny Cień, stworzony z zapomnianych trosk i samolubnych pragnień. Owinął się wokół żołędzia, próbując go porwać.

Finn próbował go przechytrzyć, Luna myliła go zwinnością, Bram stał odważnie, wspierając przyjaciół i chroniąc żołądź. Lecz osobno nie mogli pokonać cienia.

Dopiero gdy Finn zawołał:
— Razem, teraz!
— prawdziwa magia się przebudziła.

Finn tworzył sprytne pułapki z gałęzi, Luna skakała i kluczyła, Bram swoją odwagą trzymał ich razem. Wspólnie przegnali Psotny Cień, a ich przyjaźń świeciła jaśniej niż sam żołądź.

Cień z jękiem zniknął. Żołądź opadł łagodnie w łapki Luny.

— Czas wypowiedzieć życzenie — wyszeptał Bram.

Finn skinął głową.
— Życzmy sobie, aby Szemrzący Las był domem, w którym wszystkie stworzenia żyją w harmonii, mają co jeść i są bezpieczne.

Luna dotknęła żołędzia nosem, a trójka przyjaciół wypowiedziała życzenie razem.

Z żołędzia wybuchło złote światło, spływając na cały las. Drzewa stały się wyższe i silniejsze, strumyki czystsze, a wszędzie pojawiły się owoce, orzechy i jagody. Zwierzęta — od najmniejszej myszy po najstarszego niedźwiedzia — wyszły z ukrycia, zachwycone swoim odnowionym, spokojnym domem.

Finn, Luna i Bram wrócili do swojej chatki, z sercami pełnymi radości. Magia ich przyjaźni wypełniła nie tylko ich dom, lecz cały Szemrzący Las, gdzie wszystkie stworzenia żyły szczęśliwie, dzieląc się obfitością i radością, którą troje prawdziwych przyjaciół wyczarowało wspólnie.

Lis, Kot i Wilk łączą siły w magicznej wyprawie.