Dawno, dawno temu, w jasnej, kwitnącej Dolinie Dziko Kwitnących Kwiatów, mieszkała pszczółka o imieniu Bella. Bella nie była zwykłą pszczołą. Jej złote paski błyszczały jak promienie słońca, a skrzydła migotały wszystkimi kolorami tęczy, gdy latała. Bella była znana w swoim ulu z ciekawości i odwagi. Uwielbiała odkrywać nowe miejsca i poznawać nowych przyjaciół.

Pewnego słonecznego poranka Bella zbierała nektar z największego słonecznika na łące, gdy usłyszała dziwny dźwięk. Był to niski, dudniący westchnienie, które sprawiało, że płatki drżały. Bella zatrzymała się, a jej czułki drżały. Dźwięk powtórzył się, niosąc ze sobą nutę smutku.

Bella postanowiła podążać za dźwiękiem. Przeleciała nad wysoką trawą, przez szemrzący strumień i przez stare wierzby na skraju doliny. Gdy zagłębiała się w las, drzewa stawały się wyższe, a światło słoneczne słabsze. W końcu znalazła się na szerokiej polanie. W jej środku siedziała ogromna, łuskowata istota z błyszczącymi szmaragdowymi oczami i migoczącymi niebieskimi łuskami. To był smok.

Serce Belli zabiło mocniej. Słyszała opowieści o smokach — niektóre miały ziejący ogniem oddech, inne były chciwe i złe. Ale ten smok wyglądał zupełnie inaczej. Był zwinięty, ogromne skrzydła złożone ciasno, i wyglądał na strasznie samotnego.

Zbierając odwagę, Bella zbliżyła się, brzęcząc. „Cześć, panie Smoku!” zawołała, mając nadzieję, że jej głos zabrzmi odważnie.

Smok mrugnął z zaskoczenia. „Kim… kim jesteś?” zagulgotał, jego głos był łagodny, lecz pełen smutku.

„Jestem Bella, pszczółka,” powiedziała dumnie. „A ty?”

„Nazywam się Darius,” odpowiedział. „Kiedyś mieszkałem w północnych górach, ale podczas burzliwej nocy zgubiłem drogę. Teraz jestem sam i nie mogę znaleźć powrotu.”

Bella zawisła w powietrzu myśląc. „Nie masz tu żadnych przyjaciół?”

Darius pokręcił swoją wielką głową. „Wszyscy się mnie boją. Myślą, że podpłonę las lub ich pożrę. Więc zostaję tu sam.”

Serce Belli zadrżało dla samotnego smoka. „Cóż, ja się nie boję,” powiedziała uprzejmie. „Może mogę ci pomóc.”

Darius wyglądał na zaskoczonego, ale na jego ustach pojawił się mały uśmiech. „Pomogłabyś mi?”

„Oczywiście!” zawołała Bella. „Uwielbiam przygody. Poza tym każdy potrzebuje przyjaciela.”

Tak Bella i Darius zostali przyjaciółmi. Bella odwiedzała go codziennie, opowiadając o dolinie, ulu i wszystkich stworzeniach, które spotykała. Darius z kolei opowiadał historie o szczytach pokrytych lodem i błyszczących jaskiniach pełnych klejnotów. Im więcej rozmawiali, tym bardziej rosła ich przyjaźń.

Pewnego wieczoru, gdy złote słońce opadało nisko, Darius westchnął ponownie. „Bella, tęsknię za domem. Ale góry są tak daleko i nie wiem jak wrócić.”

Bella zatrzepotała skrzydłami. „W takim razie znajdziemy go razem!”

Darius spojrzał na nią. „Ale jesteś taka malutka. Góry są niebezpieczne i wysokie.”

Bella uśmiechnęła się. „Rozmiar nie ma znaczenia, gdy masz wielkie serce. Poza tym, z twoimi skrzydłami i moim poczuciem kierunku będziemy idealną drużyną!”

Następnego ranka Bella i Darius wyruszyli w podróż. Bella jechała na szerokich plecach Dariusa, prowadząc go delikatnym brzęczeniem i wskazując małą nóżką kierunek północny. Przelatywali nad rzekami, głębokimi lasami i falującymi wzgórzami. Po drodze spotykali wszelkiego rodzaju stworzenia — króliki, lisy, a nawet mądrą starą sowę, która dawała im wskazówki.

Podczas podróży Bella uczyła Dariusa odwagi i nadziei, a Darius chronił Bellę przed wiatrem i deszczem swoimi dużymi, skórzanymi skrzydłami. Gdy dotarli do ciemnego, mglistnego bagna, Darius uniósł Bellę wysoko nad mgłę. Gdy dotarli do górskiego przełęczu zablokowanego przez osunięte skały, Darius użył swojej silnej ogona, by oczyścić drogę.

Jednak ich podróż nie była pozbawiona kłopotów. Pewnego popołudnia rozpętała się gwałtowna burza. Błyskawice rozświetlały niebo, grzmoty dudniły, a wiatr wył jak wataha wilków. Skrzydła Dariusa zmęczyły się, a Bella trzymała się mocno, szepcząc słowa otuchy.

W końcu, gdy burza minęła, dostrzegli szczyt góry lśniący w oddali. Oczy Dariusa rozbłysły. „To dom!” krzyknął.

Przyspieszyli kroku, ale ścieżka stała się stroma i oblodzona. Bella leciała przed nimi, aby znaleźć najbezpieczniejszą drogę, a Darius ostrożnie podążał, stawiając swoje ogromne pazury tam, gdzie Bella wskazała bezpieczne miejsce.

W końcu dotarli do najwyższego klifu z widokiem na lśniącą dolinę usianą niebieskimi kwiatami i migoczącymi strumieniami. Tam mieszkała rodzina Dariusa — dziesiątki smoków, młodych i starych, latających i wygrzewających się na słońcu. Zaniemówili z wrażenia na widok Dariusa i jego małego przyjaciela.

„Darius, wróciłeś!” zawołała srebrzysta smokowa samica, pędząc, by go powitać.

Darius otarł się o nią, łzy radości w oczach. „Zgubiłem się, ale Bella pomogła mi znaleźć drogę.”

Inne smoki zgromadziły się wokół, podziwiając odważną małą pszczółkę. Bella była początkowo nieco nieśmiała, ale wkrótce latała od smoka do smoka, dzieląc się swoimi przygodami i słuchając ich opowieści.

Tej nocy rodzina smoków zaprosiła Bellę na wielką ucztę z ciastami miodowymi i migoczącym nektarem. Śpiewali piosenki przy rozpalonym ogniu i opowiadali historie, aż gwiazdy zabłysły na niebie. Bella zdała sobie sprawę, że zdobyła wielu nowych przyjaciół, nie tylko Dariusa.

Ale gdy nadeszła świt, Bella poczuła szarpnięcie w sercu. Tęskniła za swoim domem i znajomym zapachem dzikich kwiatów. Darius to zauważył i ukląkł, aby mogła wspiąć się na jego nos.

„Dziękuję, Bello,” powiedział cicho. „Pokazałaś mi, co to znaczy być przyjacielem. Nigdy cię nie zapomnę.”

Bella uśmiechnęła się. „I ja cię nie zapomnę, Dariusie. Może kiedyś odwiedzisz moją dolinę i poznasz wszystkie pszczoły.”

„Bardzo bym chciał.”

Darius rozpostarł skrzydła i wzbił się w niebo, delikatnie niosąc Bellę z powrotem do jej doliny. Pszczoły wiwatowały na jej powrót, a Bella opowiedziała im historię swojej podróży i nowych smoków-przyjaciół.

Od tego czasu Bella i Darius odwiedzali się często. Czasami można było zobaczyć złotą pszczółkę i niebieskiego smoka latających razem po niebie, przypominając wszystkim — bez względu na to, jak bardzo się różnisz, prawdziwa przyjaźń może pokonać każdą odległość.

Odważna pszczółka i smok znajdują przyjaźń podczas magicznej przygody.