Dawno, dawno temu, w słonecznej dolinie Willowbrook, mieszkał dobrotliwy rolnik o imieniu Emrys. Emrys był wysoki i silny, z błyszczącymi brązowymi oczami i łagodnym uśmiechem, który sprawiał, że nawet najbardziej marudne kury gdakały z radości. Choć jego farma nie była największa w królestwie, była z pewnością najszczęśliwsza, dzięki wiernemu towarzyszowi – osiołkowi o imieniu Mossy. Mossy był, według wszystkich, wyjątkowo mądrym osiołkiem. Z siwą, kudłatą sierścią, mądrymi oczami i nosem, który potrafił wyczuć kłopoty z daleka, Mossy nie był zwykłym zwierzęciem pociągowym. Wielokrotnie ratował Emrysa z opresji – raz poprowadził go z dala od gniazda szerszeni, innym razem wyciągnął z błotnistego stawu. Jednak być może największym talentem Mossy’ego była jego zdolność słuchania – nigdy nie rżał w trakcie historii Emrysa i zawsze dawał odpowiedni cios głową lub otarcie w samym momencie.

Życie w Willowbrook było spokojne, a farma kwitła przy śmiechu i słodkim zapachu dzikich kwiatów. Pewnego wieczoru, gdy słońce zachodziło za wierzbami, rzucając długie cienie na pola, dolinę przeszył chłód. Zwierzęta stały się niespokojne, a wiatr niósł szept o mrocznej obecności. Na skraju farmy, postać na czarnym ogierze obserwowała zza splątanych krzewów.

Był to Rycerz Cieni, znany w całym kraju jako Sir Caldus z Doliny Cieni. Otoczony kolczastą obsydianową zbroją, jego przyłbica skrywała wszystko oprócz zimnych, wyrachowanych oczu. Tam, gdzie jeździł Sir Caldus, podążał strach. Znany był z tego, że zbierał najsilniejsze zwierzęta do swoich mrocznych stajni, używając sprytu bardziej niż siły. Tego wieczoru jego wzrok spoczął na Mossym, który stał w świetle księżyca, spokojnie skubiąc koniczynę.

Następnego ranka Emrys obudził się, znajdując dziwną notatkę przyczepioną do drzwi stodoły. Pergamin był czarny, atrament czerwony jak krew. Brzmiało:

„Dla rolnika z Willowbrook: Słyszałem o twoim cudownym osiołku i pragnę go dla siebie. Oddaj go przed pełnią księżyca, albo zaznasz gniewu cienia. – Sir Caldus, Rycerz Nocy.”

Ręce Emrysa drżały, gdy czytał list na głos Mossy’emu. „Nie pozwolę, by cię zabrał, Mossy. Nigdy.” Mossy nie mógł mówić, ale przycisnął głowę do piersi Emrysa, dając pocieszenie.

Wieść o żądaniu Sir Caldusa szybko się rozeszła. Niektórzy wieśniacy naciskali Emrysa, by oddał Mossy’ego, bojąc się klątwy rycerza. Inni obiecywali pomoc w obronie farmy. Emrys jednak wiedział, że sama siła nie przechytrzy sprytnego rycerza. Spędzał więc bezsenne noce z Mossym, wymyślając plany podczas spacerów po księżycowych polach.

W miarę zbliżania się pełni księżyca zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Powietrze stało się lodowate, uprawy więdły z nocy na noc, a cienie zdawały się szeptać tajemnice. Emrys i Mossy stali niewzruszeni, odmawiając ucieczki. W noc pełni, gęsta mgła spowiła dolinę. Z jej głębin wyłonił się Sir Caldus, na swoim czarnym ogierze, z psami cieni u boku.

„Rolniku,” rozległ się jego głos przez pola, „przyszedłem po osiołka. Oddaj go, a ciemność minie. Odmów, a twoja ziemia zwiędnie.”

Emrys stał pewnie, Mossy przy nim. „Mossy nie jest na sprzedaż ani wymianę. Jest moim towarzyszem, a nie nagrodą.”

Sir Caldus parsknął. „Może zmienisz zdanie, jeśli wezmę coś innego zamiast niego.” Ruchem opancerzonej ręki psy cieni rzuciły się do ataku, pokazując zęby. Ale Mossy, szybszy od zwykłego osła, przemykał między nimi, wzbijając kurz i rżąc tak głośno, że psy potykały się o własne uszy. Wieśniacy, słysząc hałas, ruszyli na farmę z latarniami i widłami, ale psy cieni wyły i rozproszyły ich nadnaturalnym strachem.

Jednak Mossy nie łatwo się przestraszył. Obkrążył psy, kąsając ich pięty i prowadząc je w stronę starego wierzby na skraju farmy. Tam Emrys przygotował sprytną pułapkę – miód i smoła na korzeniach. Psy, rozproszone zapachem, poślizgnęły się w lepką masę i uwięzły, wyjąc i gryząc, podczas gdy wieśniacy wiwatowali.

Wściekły Sir Caldus zsiadł z konia, wyciągając swój obsydianowy miecz. „Koniec zabawy! Oddajcie, albo patrzcie, jak wasza farma zamieni się w proch!” ryknął. Ruchem ręki ciemne chmury zawirują nad ziemią, a zimny wiatr rzucił ostre kawałki lodu na uprawy. Kwiaty opadły, a zboże się pochyliło.

Emrys spojrzał na Mossy’ego, z lękiem w sercu. Ale Mossy, sprytny jak zawsze, przypomniał sobie jedyną rzecz, której Sir Caldus nie znosił – śmiech. Legenda głosiła, że moc Rycerza Cieni słabnie tam, gdzie panuje radość i śmiech. Mossy zaczął rżeć, nie ze strachu, ale śmiesznie, dudniąco. Było to tak głośne i zabawne, że nawet przestraszone kury wyjrzały.

Dźwięk rozszedł się wzdłuż wiejskiej uliczki, docierając do dzieci, które zaczęły chichotać. Ich śmiech rozprzestrzenił się na rodziców, potem na starszych, aż całe wieś zalał śmiech. Siła ich radości błyszczała w powietrzu, odpychając ciemność.

Sir Caldus zakrył uszy, jego zbroja grzechotała. „Przestańcie! Przestańcie ten piekielny hałas!” krzyknął, ale Mossy rżał jeszcze głośniej, a wieśniacy tańczyli i śpiewali, odpędzając cienie każdym radosnym dźwiękiem.

Chmury się rozproszyły, lód stopniał, a uprawy znów stały się zielone i złote. Wściekły i osłabiony, Sir Caldus cofnął się do swego ogiera, a śmiech dźwięczał mu w uszach. Psy, uwolnione z lepkiej pułapki, jęczały i uciekły w mgłę, z ogonami między nogami.

Przed odejściem Sir Caldus obejrzał się jeszcze raz. „To nie koniec, rolniku. Cienie zawsze wracają.” Ale wieśniacy, napełnieni zwycięstwem, odgonili go chórem śmiechu, i zniknął w nocy.

W kolejnych dniach Willowbrook kwitło jak nigdy wcześniej. Wieśniacy świętowali Mossy’ego, koronując go dzikimi kwiatami. Emrys zbudował nową stajnię, przestronną i ciepłą, gdzie Mossy drzemał zadowolony, śniąc o przyszłych przygodach.

Ale historia się tu nie kończyła. Bowiem Mossy i Emrys wkrótce odkryli, że ciemność czai się na granicach ich ziemi. Każdego miesiąca, gdy księżyc był pełny, cienie podchodziły bliżej, testując siłę ich radości. Tak Emrys i Mossy przemierzali dolinę, dzieląc się swoją opowieścią i ucząc wieśniaków sekretu słabości Rycerza Cieni.

Organizowali festiwale w nocnej ciemności, z muzyką, grami i śmiechem odbijającym się pod gwiazdami. Ludzie z Willowbrook stali się znani w całym królestwie jako najszczęśliwsi, a moc Sir Caldusa zbladła, jego straszne imię stało się tylko szeptanym ostrzeżeniem dla marudnych dzieci.

Z czasem Emrys i Mossy zostali zaproszeni do królewskiego pałacu, gdzie król i królowa pochwalili ich spryt i nagrodzili Mossy’ego złotym dzwonem odwagi. Z biegiem lat Mossy stał się mądry i siwy, zawsze gotowy rżeć, by przepędzić ciemność, a farma Emrysa nigdy więcej nie zaznała strachu.

I choć cienie nadal czaiły się poza wzgórzami, wszyscy wiedzieli, że dopóki istnieje śmiech i przyjaźń, żaden rycerz ciemności nie zdobędzie Willowbrook.

Sprytny osioł i miły farmer przechytrzają mrocznego rycerza w magicznym królestwie.