W cichej wiosce Willowbrook, położonej między wysokimi, szmaragdowymi wzgórzami, mieszkał smok o imieniu Ember. Ember nie był jak inne smoki w opowieściach. Podczas gdy jego kuzyni ryczeli i pluli ogniem, Ember uwielbiał czytać książki, malować chmury i słuchać śmiechu dzieci z wioski z daleka.

Każdego dnia dzieci spieszyły się do swojej radosnej szkoły, prowadzonej przez ich ukochaną nauczycielkę, panią Wren. Pani Wren była ciekawa i życzliwa, zawsze gotowa z opowieścią lub piosenką. Zauważała, jak w słoneczne dni cienie skrzydeł przemykają po oknach jej klasy. Podejrzewała, że ktoś magiczny obserwuje z lasu.

Pewnego jasnego poranka pani Wren zostawiła notatkę na najwyższym dębie przy lesie: "Drogi Przyjacielu, jeśli chcesz się uczyć, przyjdź do naszej klasy."
Następnego dnia znalazła nieśmiałą notatkę napisaną dużymi, starannymi literami. Brzmiała: "Jestem Ember. Chcę się uczyć, ale jestem za duży i za bardzo inny."

Pani Wren uśmiechnęła się i wysłała kolejną notatkę: "Drogi Ember, tu każdy jest mile widziany. Przyjdź, kiedy będziesz gotowy."

Tego wieczoru, gdy słońce chowało się za wzgórzami, słychać było delikatne stukanie i szelest przy krawędzi placu zabaw. Dzieci patrzyły szeroko otwartymi oczami, gdy Ember wyślizgnął się z drzew, pełen nadziei, ale i niepewny. Jego łuski lśniły jak szafiry, a w ogromnych pazurach trzymał małą książkę.

Pani Wren powitała Embera ciepłym uśmiechem. Zebrała dzieci i powiedziała: "Pomóżmy Emberowi uczyć się z nami."

Na początku Ember był niezdarny. Próbował używać ołówków, ale łamał je swoimi pazurami. Chciał usiąść na krześle, ale to pod nim się rozsypało. Dzieci chichotały, ale pani Wren delikatnie przypomniała im: "Wszyscy mamy rzeczy, w których jesteśmy dobrzy. Ember musi tylko znaleźć swoją."

Minęły dni, a Ember nauczył się alfabetu (choć czasem mylił S z Z). Malował piękne obrazy swoim ogonem i opowiadał historie, które wzbudzały zachwyt wszystkich. Ale czegoś wciąż brakowało.

Pewnego deszczowego popołudnia pani Wren ogłosiła niespodziankę: "Jutro Dzień Talentów! Każdy może pokazać coś wyjątkowego."

Ember martwił się całą noc. Dzieci potrafiły śpiewać, tańczyć i pięknie rysować. Co mógłby zrobić smok?

Następnego dnia klasa tętniła podekscytowaniem. Gdy nadszedł czas Embera, usiadł cicho, zamyślony. Nagle przypomniał sobie historie, które kochał—te o odwadze i dobroci. Biorąc głęboki oddech, Ember zaczął opowiadać własną historię: o samotnym smoku, który myślał, że nie pasuje, ale znalazł przyjaciół, którzy dostrzegli jego łagodne serce.

Użył swojego ognia, nie żeby przestraszyć, lecz by malować w powietrzu wzory tęczy, które błyszczały i świeciły. Dzieci i pani Wren biły brawo, zachwycone, bo nikt nigdy nie widział takiej magicznej sztuki.

Od tego dnia Ember wracał co tydzień. Pomagał malować murale, opowiadał historie i uczył dzieci dostrzegać magię w każdym, niezależnie od różnic.

Pani Wren umieściła imię Embera na ścianie klasy, tuż obok swojego. Kiedy ktoś czuł się zbyt inny lub zbyt nieśmiały, uśmiechała się i mówiła: "Pamiętajcie o Emberze, łagodnym smoku. Każde serce ma swoją wyjątkową iskierkę.

Nauczyciel pomaga smokowi odkryć jego prawdziwy talent.