Pewien człowiek miał osła, który przez długie lata nosił worki zboża do młyna, nie szczędząc sił. Lecz jego moc zaczęła słabnąć, i z każdym rokiem był coraz mniej zdolny do pracy. Wtedy gospodarz zaczął się zastanawiać, jakby tu go się pozbyć. Ale osioł, widząc, że wiatr wieje w złą stronę, uciekł i ruszył drogą do Bremy.
„Tam,” pomyślał, „zostanę miejskim muzykantem.”

{{68efc7cede004fa7f1551c4e_1761310784905.jpg}}

Po pewnym czasie spotkał psa leżącego przy drodze, dyszącego ciężko jak ten, który długo biegł.
„Czemu tak dyszysz, stary druh?” zapytał osioł.

„Ach,” odpowiedział pies, „jestem już stary i coraz słabszy; nie mogę już chodzić na polowania, a mój pan chciał mnie zabić. Uciekłem, ale teraz nie wiem, z czego będę żył.”

„Wiesz co,” rzekł osioł, „idę do Bremy i zostanę tam muzykantem miejskim. Chodź ze mną, też możesz zostać muzykantem. Ja będę grał na lutni, a ty na bębnie.”

Pies zgodził się i poszli razem dalej.

Wkrótce spotkali kota siedzącego na drodze, z miną tak ponurą, jakby trwały trzy dni deszczu.
„Cóż się z tobą stało, stary kocie?” zapytał osioł.

„Jakże mam być wesoły, skoro grozi mi śmierć?” odparł kot.
„Zestarzałem się, zęby mi się starły, a ja wolę siedzieć przy ogniu i prząść, niż ganiać za myszami. Moja pani chciała mnie utopić, więc uciekłem. Ale dokąd teraz pójdę?”

„Chodź z nami do Bremy. Znasz się na nocnej muzyce – będziesz miejskim muzykantem,” rzekł osioł.

{{68efc7cede004fa7f1551c4e_1761310789884.jpg}}

Kot uznał to za dobry pomysł i dołączył do nich.
Potem trzej uciekinierzy przyszli na podwórze, gdzie kogut siedział na bramie i piać zaczął z całych sił.
„Twój śpiew przeszywa do szpiku kości,” rzekł osioł. „Co się stało?”

„Zwiastowałem piękną pogodę,” powiedział kogut, „bo dziś jest dzień, w którym Matka Boska pierze koszulki Dzieciątka Jezus i chce je wysuszyć. Ale gospodyni powiedziała kucharce, że jutro w niedzielę będą goście, więc zamierza mnie wrzucić do rosołu. A dziś wieczorem mają mi ściąć głowę. Dlatego pieję, póki mogę!”

„Ach, czerwony grzebieniu,” rzekł osioł, „lepiej chodź z nami. Idziemy do Bremy – wszędzie znajdziesz coś lepszego niż śmierć. Masz dobry głos, a jeśli będziemy grać razem, nasza muzyka będzie wspaniała!”

{{68efc7cede004fa7f1551c4e_1761310794749.jpg}}

Kogut zgodził się i wszyscy czterej ruszyli dalej.
Nie mogli jednak dojść do Bremy w jeden dzień, więc wieczorem dotarli do lasu, gdzie postanowili przenocować.
Osioł i pies położyli się pod dużym drzewem, kot i kogut ułożyli się na gałęziach; kogut poleciał na sam czubek, bo tam czuł się najbezpieczniej.
Zanim zasnął, rozejrzał się wokoło i ujrzał w oddali małe światełko; zawołał więc towarzyszy, mówiąc, że gdzieś niedaleko musi być dom.

„Jeśli tak,” rzekł osioł, „lepiej pójdźmy tam, bo tutaj schronienie kiepskie.”
Pies pomyślał, że i kilka kostek z mięsem by mu się przydało, więc ruszyli w stronę światła.

Światło stawało się coraz jaśniejsze, aż w końcu doszli do dobrze oświetlonej chaty rozbójników.
Osioł, jako największy, podszedł do okna i zajrzał do środka.

„Co widzisz, mój szaraku?” zapytał kogut.
„Co widzę?” odpowiedział osioł. „Stół pełen jedzenia i picia, a przy nim siedzą rozbójnicy i ucztują.”
„To byłoby coś dla nas!” powiedział kogut.
„Tak, tak,” rzekł osioł, „ach, gdybyśmy tylko mogli tam wejść!”

Zwierzęta naradziły się, jakby tu przepędzić rozbójników, i w końcu wymyśliły plan.
Osioł miał stanąć przed oknem, pies wskoczyć mu na grzbiet, kot wspiąć się na psa, a kogut usiąść na głowie kota.

Gdy wszystko było gotowe, na dany znak rozpoczęli koncert:
osioł ryczał, pies szczekał, kot miauczał, a kogut piać zaczął; potem wpadli przez okno do środka, tak że szyby aż się posypały!

{{68efc7cede004fa7f1551c4e_1761310799804.jpg}}

Od tej potwornej wrzawy rozbójnicy zerwali się na nogi, myśląc, że duchy wdarły się do domu, i uciekli w wielkiej panice do lasu.
Czterej towarzysze usiedli przy stole, zadowoleni z tego, co zostało, i jedli, jakby mieli pościć przez miesiąc.

Kiedy skończyli, zgasili światło i każdy poszukał sobie miejsca do spania:
osioł położył się na sianie w stajni, pies za drzwiami, kot przy kominku wśród ciepłego popiołu, a kogut usiadł na belce pod dachem. Zmęczeni długą drogą, szybko zasnęli.

O północy rozbójnicy zobaczyli z daleka, że światło w chacie zgasło, i wszystko było ciche.
Wódz rzekł: „Nie powinniśmy byli dać się tak przestraszyć; ktoś musi pójść sprawdzić.”
Jeden z nich poszedł i wszedł do kuchni, by zapalić świecę.
Ujrzał błyszczące oczy kota i pomyślał, że to żar z węgielków; zbliżył zapałkę, by zapalić. Ale kot, nie lubiąc żartów, skoczył mu na twarz, drapiąc i sycząc.

Przerażony, pobiegł do drzwi, lecz pies, który tam leżał, ugryzł go w nogę; gdy przebiegł przez podwórze, osioł kopnął go tylną nogą, a kogut, obudzony hałasem, zapiał z belki: „Kukuryku!”

{{68efc7cede004fa7f1551c4e_1761310804469.jpg}}

Rozbójnik wrócił, ile sił w nogach, do swego wodza i rzekł:
„Ach, w domu siedzi okropna czarownica, która podrapała mnie po twarzy pazurami; przy drzwiach stoi człowiek z nożem, który ugodził mnie w nogę; na podwórzu leży czarny potwór, który uderzył mnie kijem; a na dachu siedzi sędzia, który krzyczał: ‘Przyprowadźcie mi tego łotra!’ Uciekłem, jak mogłem!”

Po tym rozbójnicy już nigdy nie odważyli się wrócić do chaty.
A muzykanci z Bremy tak dobrze się tam czuli, że postanowili zostać na zawsze.
A ten, kto ostatni opowiadał tę baśń, wciąż ma ciepłe usta.

Cztery stare zwierzęta, już niechciane przez swoich właścicieli, wyruszają w podróż w poszukiwaniu nowego życia jako muzycy w odległym mieście. Po drodze napotykają nieoczekiwane przygody, które wystawiają na próbę ich odwagę i pomysłowość.