Pewnego słonecznego dnia późną jesienią, gdy złote liście już spadały na ziemię, a chłodny wiatr zapowiadał nadejście zimy, rodzina pracowitych Mrówek krzątała się przed swoim domkiem pod dębem. Suszyły ziarna i nasiona, które starannie zbierały przez całe lato. Każda mrówka znała swoje zadanie: jedna obracała ziarna, druga je sortowała, a trzecia pilnowała, by żadne nie zginęło w trawie.

Podczas pracy dało się słyszeć z oddali cichy, zmęczony dźwięk skrzypiec. Brzmienie było delikatne i smutne, jakby sam wiatr grał melodię utraconych dni. Wkrótce pojawiła się Konik Polny — chudy, osłabiony, z wysłużonymi skrzypcami pod pachą. Jego zielone nogi drżały z zimna, a oczy miał pełne błagania.

„Drodzy przyjaciele,” zaczął cicho Konik Polny, „proszę was, dajcie mi trochę jedzenia. Od dni nic nie jadłem. Zima przyszła szybciej, niż się spodziewałem…”

{{68cd4e064bd48e83c5965e21_1758733520908.jpg}}

Mrówki spojrzały na niego ze zdumieniem. Najstarsza z nich, znana ze swojej mądrości, uniosła brew i zapytała:
„Nie zebrałeś zapasów na zimę? Co robiłeś, gdy my pracowałyśmy od świtu do zmierzchu, nosząc każde ziarenko do spiżarni?”

Konik Polny spuścił głowę, zawstydzony.
„Ach, nie miałem czasu,” przyznał nieśmiało. „Słońce grzało, trawa szeleściła, a muzyka po prostu płynęła z mojego serca! Grałem i śpiewałem, a wszyscy się cieszyli. Nie mogłem myśleć o zimnie, gdy życie było tak piękne.”

„Śpiewałeś?” powtórzyła młoda Mrówka z niedowierzaniem. „Kiedy my pracowałyśmy?”

„Tak,” odparł Konik Polny. „Świat był taki cudowny! Nie zdawałem sobie sprawy, jak szybko wszystko się zmieni.”

Najstarsza Mrówka westchnęła.
„To dobrze, że śpiewasz,” powiedziała, „ale wszystko ma swój czas. Latem trzeba pracować. Zimą odpoczywa się po trudzie. Ty spędziłeś lato śpiewając, a teraz chcesz korzystać z owoców naszej pracy.”

Konik Polny spróbował jeszcze raz.
„Wiem, że się pomyliłem... Jeśli pomożecie mi tylko tym razem, obiecuję, że następnego lata będę pracował z wami. Wieczorem będę grał, żeby umilić wam czas.”

Ale Mrówki już zbierały swoje zapasy i znosiły je do środka.
„Przykro mi,” powiedziała najstarsza. „Tę lekcję zrozumiesz dopiero, gdy odczujesz jej skutki. Zima na nikogo nie czeka, Koniku Polny. Skoro grałeś całe lato, teraz tańcz.”

Mrówki odwróciły się i wróciły do pracy, a Konik Polny został sam, patrząc, jak słońce znika za wzgórzami. Jego skrzypce drżały lekko na wietrze, ale tym razem melodia nie była już wesoła — była to pieśń żalu.

Kiedy spadł pierwszy śnieg, Konik Polny schronił się pod suchymi liśćmi i zrozumiał, że nawet muzyka ma swój czas — lecz bez pracy i przygotowania nawet najpiękniejsza melodia nie ogrzeje zimnych nocy.

Pracowita rodzina mrówek przygotowuje się na nadchodzącą zimę, starannie przechowując jedzenie zebrane latem. Pewnego zimnego dnia pojawia się zmęczony konik polny, prosząc o pomoc po tym, jak spędził lato na śpiewaniu i graniu muzyki zamiast przygotowywać się na zimno.