Dawno, dawno temu, w gęstym i cienistym lesie, żył Kruk. Jego pióra były czarne jak północ, lśniące i ostre w słońcu, a oczy błyszczały przenikliwą inteligencją. Ale pomimo wielu talentów i sprytu, Kruk był pełen zazdrości. Bowiem niedaleko jego leśnego domu, na szerokim i błyszczącym jeziorze, mieszkał Łabędź, którego pióra były białe i czyste jak pierwszy śnieg zimy. Poruszała się z taką gracją, sunąc po wodzie z elegancją, że każde stworzenie, które ją zobaczyło, zatrzymywało się w podziwie.

Kruk obserwował ją dzień po dniu, a im dłużej patrzył, tym bardziej pragnął być jak ona. „Gdyby tylko moje pióra były białe,” myślał, „wtedy byłbym podziwiany i kochany jak ona.” Przekonał się, że nie jego natura, lecz styl życia czyni go czarnym. „Może,” rozważał, „jeśli będę pływał w wodzie jak ona, nurkował między roślinami i jadł to, co ona, ja też stanę się biały.”

{{690371313eb9df36fddbb80a_1761834382421.jpg}}

Tak więc Kruk opuścił swój dom pośród drzew i pól. Poleciał nad jezioro o świcie, machając skrzydłami w mgłę unoszącą się nad wodą. Zanurzał się w chłodnych głębinach, mył swoje pióra raz za razem, trąc je o trzciny i lilie wodne. Jadł śliskie rośliny wodne, korzenie i chwasty rosnące pod powierzchnią, myśląc, że ta dieta go przemieni.

Dni zamieniły się w tygodnie. Łabędź, obserwując go z daleka, kiwnęła głową w cichej litości. „Bez względu na to, co robi,” pomyślała, „Kruk nie może stać się Łabędziem.” Ale Kruk, zbyt dumny i zaślepiony pragnieniem, zignorował jej ciche ostrzeżenie.

Choć szorował i szorował, jego pióra pozostały czarne jak nocne niebo. Rośliny wodne, obce i gorzkie dla niego, osłabiały go. Jego bystre oczy stały się matowe, a kiedyś silne skrzydła ciężkie. Zjadł tak mało tego, co go odżywiało, że jego ciało zaczęło słabnąć. Mimo to odmówił powrotu do lasu, wierząc, że tylko wytrwałość pozwoli mu osiągnąć wymarzoną biel.

W końcu, chudy i słaby, Kruk leżał nad brzegiem jeziora, wyczerpany wysiłkiem. Słońce odbijało się od białych piór Łabędzia, gdy sunęła obok, będąc żywym przypomnieniem piękna, którego szukał, ale którego nigdy nie mógł zdobyć. Kruk zamknął oczy i w tej cichej chwili zrozumiał za późno, że próbował stać się kimś, kim nigdy nie miał być.

I tak Kruk odszedł, pozostawiając lekcję szeptaną wśród drzew i trzcin: bądź dumny z tego, kim jesteś, ponieważ zazdrość i naśladowanie prowadzą jedynie do smutku.

W lesie nad lśniącym jeziorem mądry ptak ogarnięty jest zazdrością o piękno i wdzięk innego. Pchany pragnieniem zmiany, wyrusza w podróż, która wystawia na próbę jego prawdziwą naturę.