Dawno, dawno temu, w dolinie pomalowanej złotym światłem słonecznym i usianej dzikimi kwiatami, żyło trzech przyjaciół: sprytny Kot o imieniu Pippa, przebiegły Lis zwany Fern oraz łagodny Wilk o imieniu Lupo. Ich przyjaźń była silna jak najwyższy dąb, choć bardzo się różnili pod wieloma względami. Pippa była bystra i uwielbiała zagadki; Fern był mistrzem sztuczek i łamigłówek; Lupo, choć duży i silny, miał dobre serce i zawsze gotów był pomagać.

Pewnego zmierzchu, gdy troje przyjaciół odpoczywało pod wierzbą o srebrnych liściach, Pippa mruczała: „Słyszeliście kiedyś o magicznej jagodzie księżycowej?”

Uszy Ferna drgnęły, a Lupo przechylił głowę. „Jagoda księżycowa?” powtórzył Fern, „Co to takiego?”

„Mówią,” wyszeptała Pippa, a jej szmaragdowe oczy lśniły, „że istnieje jedna jagoda księżycowa rosnąca głęboko w Szepczącym Lesie. Kto jej spróbuje, temu spełni się jedno życzenie.”

Ogon Lupo poruszył się radośnie. „Wyobraźcie sobie, ile dobrego moglibyśmy zrobić z takim życzeniem!”

Fern chytrze się uśmiechnął: „Albo ile zabawy!”

Postanowili więc razem poszukać jagody księżycowej, obiecując sprawiedliwie podzielić życzenie, bez względu na to, kto znajdzie jagodę pierwszy.

Następnego ranka wyruszyli, gdy promienie słońca tańczyły na kroplach rosy. Szepczący Las wznosił się przed nimi—las, w którym drzewa zdawały się szeptać tajemnice, a cienie płatały figle oczom.

Gdy weszli do lasu, powietrze stało się chłodne i pełne cichego szumu szeptów. Przyjaciele szli razem, ale wkrótce stanęli przed pierwszą próbą: szeroka, wartka rzeka blokowała im drogę. Fern, będący najlżejszy i najszybszy, pobiegł w górę rzeki i znalazł powalony pień. Zgrabnie balansując, Lis przeszedł na drugą stronę i zawołał: „Chodźcie, ale bądźcie ostrożni!”

Pippa, zawsze pełna gracji, zatańczyła po pniu za Fernem. Lupo, duży i ciężki, zawahał się. Postawił jedną dużą łapę na pniu, który złowieszczo skrzypiał.

Oczy Ferna zabłysły. „Nie martw się, Lupo! Użyj ogona, by utrzymać równowagę!”

Z ostrożnymi krokami i zachętą przyjaciół, Lupo przeszedł, a razem kontynuowali podróż.

Głębiej w lesie szeptów było coraz więcej. Nagle otoczyła ich chmura trzepoczących motyli, wirujących coraz szybciej, aż świat zakręcił się w oczach. Gdy motyle zniknęły, ścieżka zniknęła! Przyjaciele rozejrzeli się zdezorientowani.

Pippa przykucnęła i powąchała ziemię. „Znajdę drogę moim wyostrzonym nosem,” oznajmiła, podążając za delikatnym, słodkim zapachem. Fern i Lupo podążali za nią, ufając jej zmysłom.

Po wielu meandrach przez krzaki i mchem porośnięte kamienie, natrafili na polanę skąpaną w świetle księżyca, choć słońce nadal świeciło poza lasem. Pośrodku stał stary pniak z wijącymi się korzeniami, a na nim świeciła jedna srebrno-niebieska jagoda—jagoda księżycowa!

Oczy Ferna rozszerzyły się. „Znaleźliśmy ją!”

Gdy się zbliżali, echo głosu rozległo się wokół nich: „Tylko ci, którzy są naprawdę zjednoczeni, mogą zdobyć jagodę księżycową.” Korzenie pniaka poruszyły się, a z nich wyszedł Strażnik Lasu—wspaniała, przypominająca sowę istota, z piórami jak nocne niebo.

Strażnik mrugnął wielkimi złotymi oczami. „Aby zdobyć jagodę księżycową, rozwiążcie moją zagadkę. Ale uważajcie—jeśli się pokłócicie lub będziecie działać sami, jagoda zniknie.”

Przyjaciele poważnie skinęli głowami. Strażnik przemówił:

„Nie żyję, ale mogę rosnąć;
Nie mam płuc, ale potrzebuję powietrza;
Nie mam ust, ale woda mnie zabija.
Czym jestem?”

Wąsy Pippy drgnęły. Uwielbiała zagadki. „Nie żyje, ale może rosnąć…” wyszeptała.

Fern chodził w tę i z powrotem, machając ogonem. „Potrzebuje powietrza, ale woda go gasi…”

Lupo zmarszczył czoło. „Tak dziwne…”

Myśleli w milczeniu, powstrzymując się od wykrzyczenia odpowiedzi. W końcu Pippa wyszeptała: „Czy to może być… ogień?”

Oczy Ferna rozbłysły. „Tak! Ogień rośnie, potrzebuje powietrza, a woda go gasi!”

Lupo skinął głową. „Odpowiedzmy razem.”

Stojąc, trzej przyjaciele powiedzieli jednomyślnie: „Odpowiedź to ogień.”

Strażnik uśmiechnął się, a jagoda księżycowa pulsowała światłem. „Rozwiązaliście moją zagadkę z jednością i mądrością. Jagoda księżycowa jest wasza.”

Podekscytowani, podeszli do jagody. Ale teraz pojawiło się nowe wyzwanie: kto miał ją zjeść i wypowiedzieć życzenie?

Fern wyszedł naprzód. „Niech każdy powie, czego by sobie życzył.”

Pippa skinęła głową. „Życzyłabym sobie więcej czasu na rozwiązanie wszystkich zagadek świata!”

Fern uśmiechnął się. „Życzyłbym sobie nieskończonych przygód i sprytnych sztuczek.”

Lupo spojrzał na przyjaciół. „Życzyłbym sobie, żebyśmy zawsze byli razem.”

Oczy Pippy i Ferna zmiękły. „To piękne życzenie,” mruczała Pippa.

„Może,” zasugerował Fern, „powinniśmy życzyć sobie czegoś, co pomoże nam wszystkim.”

Rozmyślali w ciszy. W końcu Pippa powiedziała: „A może tak: życzymy sobie, aby nasza przyjaźń trwała wiecznie, a magia jagody księżycowej przynosiła radość wszystkim, którzy jej potrzebują.”

Lupo i Fern zgodzili się, i razem zjedli jagodę księżycową. Delikatny srebrny blask otoczył ich, a las zabłysnął śmiechem i ciepłem.

Gdy opuszczali Szepczący Las, drzewa szeptały im podziękowania. Magia jagody księżycowej szła za nimi, i od tego dnia śmiech i dobroć rozkwitały wszędzie tam, gdzie się udawali.

Ich przyjaźń, wystawiona na próbę i prawdziwa, stała się jeszcze silniejsza. I chociaż zagadki i przygody zawsze na nich czekały, stawiali im czoła razem, z mądrością, jednością i sercami pełnymi radości.

Trzech przyjaciół poszukuje magicznej jagody księżycowej w głębi Szepczącego Lasu.