Dawno temu, w rozległej krainie Serenara, gdzie złote równiny stykały się z ciemnozielonymi lasami, a starożytne góry wznosiły się w oddali, żył sprytny kot domowy o imieniu Meeka. Meeka nie była jak inne koty—podczas gdy inne wylegiwały się na słońcu i goniły motyle, Meeka czytała stare zwoje, uczyła się języków lasu i odkrywała każdy ukryty szlak w pobliskich Szeptających Lasach.

Niedaleko wioski Meeki, w sercu wielkiej sawanny, panował potężny lew imieniem Baran. Z grzywą jak płonący ogień i rykiem, który niósł się przez doliny, Baran był Królem Bestii. Był szlachetny i silny, lecz oddalił się od swoich poddanych, spędzając większość czasu w wyżynach Wzgórz Ember.

Nie wiedząc o tym ani Meeka, ani Baran, niebezpieczeństwo czaiło się głęboko w Mrocznym Lesie, gdzie ciemność przywierała do drzew jak stare pajęczyny, a nawet wiatr bał się poruszyć. Tam, dawniej życzliwy uzdrowiciel o imieniu Varek, został przeklęty przez własną zazdrość. Dawno temu Varek został odrzucony przez duchy lasu, próbując ukraść ich sekrety. Jego kara: żyć wiecznie jako wilkołak, przemieniając się każdej nocy, spragniony strachu.

Co pełnię księżyca, Varek schodził na pobliskie tereny, strasząc zwierzęta, niszcząc domy i pozostawiając jedynie złowieszcze wycie. Mieszkańcy wioski Meeki się go bali, a dumny lew Baran uważał Vareka za bajkę do straszenia dzieci. Ale Meeka wiedziała, że opowieści są prawdziwe.

Pewnego dnia, po szczególnie okrutnym ataku, w wyniku którego zniknął cały zagajnik ptaków śpiewających i młody jeleń, Meeka zdecydowała, że dość tego. Spakowała w małą torbę zioła, kompas z kamienia i winorośli i wyruszyła w stronę Wzgórz Ember.

Dotarła do pałacu Barana o zachodzie słońca, gdzie straże śmiały się z małego kota.

“Żądam audiencji u Króla Lwów!” oznajmiła Meeka.

Śmiali się, lecz wieść o odważnym kotku dotarła do Barana, który, ciekawy, wpuścił ją do sali.

“Po co przybyłaś aż tutaj, malutka?” zapytał Baran, mieszając rozbawienie ze zmęczeniem.

“By powstrzymać wilkołaka, który nawiedza lasy. Twoi ludzie cierpią i potrzebują twojej pomocy.”

Baran zaśmiał się. “Wierzysz w bajki, kocie. Wilkołaki nie istnieją—tylko tchórze obwiniają bestie za swoje lęki.”

“Ale widziałam znaki,” odparła Meeka. “Podrapane drzewa, zaginione stworzenia, ślady zmieniające się z człowieka w bestię. Nie proszę, byś wierzył, tylko byś przyszedł i zobaczył.”

Baran westchnął. Nie opuszczał swojego terytorium od lat. Ale w oczach Meeki była iskra odwagi, prawdy, która poruszyła coś zapomnianego w jego sercu.

“Dobrze,” powiedział, wstając. “Jutro wyruszamy.”

Wyruszyli razem o świcie—lew i kot, mały i potężny. W drodze Baran zaczął podziwiać spryt i odwagę Meeki. Studiowała znaki w błocie, słuchała śpiewu ptaków ostrzegających o niebezpieczeństwie i uczyła Barana poruszać się cicho, jak cień szeptu.

Gdy dotarli do krawędzi Mrocznego Lasu, powietrze zgęstniało i stało się zimne. Drzewa wyginały się nienaturalnie, a niebo wydawało się ciemniejsze, choć słońce wciąż świeciło.

“Dziś pełnia księżyca,” szepnęła Meeka. “On przyjdzie.”

Rozbili obóz przy małym źródle i czekali. Noc zapadła jak kurtyna, a świat obrócił się w srebro. Nagle zaczęło się wycie—długie, żałosne, bliskie.

Z cienia wyłoniła się bestia—wysoka jak niedźwiedź, z futrem czarniejszym niż noc, oczami świecącymi jak rozżarzone węgle i pazurami drapiącymi ziemię z głodu.

Baran ryknął i skoczył naprzód, lecz Varek był szybki, skręcając i atakując jak żywy cień. Walka wstrząsnęła ziemią. Meeka przemknęła między nimi, krzycząc: “On jest przeklęty! Musimy osłabić ducha, nie tylko ciało!”

Przypominając sobie swoje zwoje, Meeka wyjęła woreczek szałwii i księżycowej soli. Pobiegła na polanę, rysując krąg symboli, gdy Baran i Varek walczyli.

“Przyprowadźcie go tutaj!” krzyknęła.

Baran udawał słabość, wabiąc wilkołaka do podążania. Gdy Varek rzucił się, wszedł w krąg—a Meeka rzuciła ostatnią sól w powietrze. Symbole zabłysły, a wielki wiatr zawył wśród drzew.

Varek wrzasnął—głęboko, żałośnie, w tonie pełnym smutku. Powoli bestia upadła na kolana. Futro cofnęło się, pazury zmniejszyły, a po chwili w środku leżał słaby człowiek, cicho płacząc.

“Jestem… wolny,” wyszeptał. “Wybaczcie mi.”

Baran spojrzał na Meekę, która skinęła głową.

“Został przeklęty przez własne wybory, ale nawet klątwy można złamać.”

Baran zwrócił się do człowieka. “Opuść te lasy. Zacznij od nowa. Nie krzywdź już nikogo.”

Varek skinął głową i odeszedł kulejąc, znikając w mgle.

Wieść o ich czynie rozeszła się daleko. Meeka została okrzyknięta bohaterką. Baran, widząc świat ponownie, otworzył serce na swój lud.

Stworzył radę, w której wszystkie stworzenia mogły zabierać głos, a Meeka została pierwszą Główną Doradczynią Krain Dzikich.

I choć las wciąż skrywał tajemnice, pokój powrócił do Serenary, gdzie kot i lew stanęli przeciw ciemności—i zwyciężyli.

Odważny kot i lew stawiają czoła przeklętemu wilkołakowi.