Pewien szewc, nie z własnej winy, stał się tak biedny, że w końcu nie miał nic poza skórą na jedną parę butów. Wieczorem wyciął więc buty, które chciał zacząć robić następnego ranka, i mając czyste sumienie, położył się spokojnie do łóżka, powierzył się Bogu i zasnął.
Rano, po odmówieniu modlitwy i gdy miał zabrać się do pracy, obie pary butów stały całkowicie gotowe na jego stole. Był zdumiony i nie wiedział, co powiedzieć.

{{68fa4071ff8a352f7623fa84_1761317754075.jpg}}

Wziął buty w ręce, by przyjrzeć się im bliżej, i były tak starannie wykonane, że nie było ani jednego złego szwu, jakby miały być arcydziełem.
Wkrótce potem przyszedł kupiec, a że buty bardzo mu się podobały, zapłacił więcej niż zwykle, a za te pieniądze szewc mógł kupić skórę na dwie pary butów.
Wyciął je wieczorem, a następnego ranka był gotów zabrać się do pracy z nowym zapałem; jednak nie było to potrzebne, bo gdy wstał, były już gotowe, a kupcy również nie brakowało, co dało mu pieniądze na zakup skóry na cztery pary butów.
Następnego ranka znalazł również cztery pary gotowe; i tak było cały czas: to, co wyciął wieczorem, było gotowe rano, tak że wkrótce odzyskał swoją uczciwą niezależność i w końcu stał się bogatym człowiekiem.
Pewnego wieczoru, niedługo przed Świętami Bożego Narodzenia, gdy mężczyzna wycinał, powiedział do żony przed pójściem spać: „A może zostaniemy dziś w nocy, aby zobaczyć, kto nam daje tę pomocną rękę?” Kobieta polubiła ten pomysł, zapaliła świecę i schowali się w kącie pokoju za wiszącymi ubraniami, obserwując.
O północy przyszło dwóch ładnych małych nagich mężczyzn, usiedli przy stole szewca, wzięli całą wyciętą pracę przed sobą i zaczęli szyć, przyszywać i młotkować tak zręcznie i szybko swoimi małymi palcami, że szewc nie mógł oderwać od nich oczu ze zdumienia. Nie przestali, dopóki wszystko nie było gotowe i postawione na stole, a następnie szybko uciekli.

{{68fa4071ff8a352f7623fa84_1761317758841.jpg}}

Rano kobieta powiedziała: „Mali mężczyźni uczynili nas bogatymi, i naprawdę musimy okazać wdzięczność. Biegają tak, nie mają nic na sobie i musi im być zimno. Zrobię tak: zrobię im małe koszule, płaszcze, kamizelki i spodnie, wydziergam każdemu parę skarpetek, a ty też zrób im dwie małe pary butów.”
Mężczyzna powiedział: „Zrobię to z wielką przyjemnością;” i pewnej nocy, gdy wszystko było gotowe, położyli swoje prezenty na stole zamiast wyciętej pracy i schowali się, by zobaczyć, jak zachowają się mali mężczyźni.
O północy wbiegli skacząc i od razu chcieli zacząć pracę, ale ponieważ nie znaleźli wyciętej skóry, a tylko ładne małe ubranka, najpierw byli zdziwieni, a potem okazali ogromną radość. Ubrali się z największą szybkością, założyli piękne ubrania i zaśpiewali:

„Teraz jesteśmy chłopcami tak pięknymi do oglądania,
Dlaczego mielibyśmy dalej być szewcami?”

{{68fa4071ff8a352f7623fa84_1761317763394.jpg}}

Potem tańczyli i skakali po krzesłach i ławkach. W końcu tańczyli na zewnątrz. Od tego czasu już nie wrócili, ale dopóki szewc żył, wszystko szło dobrze, a wszystkie jego przedsięwzięcia prosperowały.

Borykający się szewc odkrywa, że jego niedokończona praca tajemniczo zostaje ukończona w nocy, przynosząc niespodziewane szczęście. Ciekawi, kto stoi za tą pomocą, on i jego żona postanawiają czuwać pewnej nocy i być świadkami zdumiewającej tajemnicy.