Dawno, dawno temu, w cichym zakątku Willow Wood, mieszkał łagodny żółw o imieniu Myrtle i jej najlepszy przyjaciel, radosna mysz o imieniu Pip. Każdego ranka Myrtle powoli skubała rosą zwilżoną koniczynę, podczas gdy Pip biegał wkoło, opowiadając historie o cudach świata poza lasem.

Pewnego ciepłego wieczoru, gdy księżyc wznosił się gruby i złoty, Pip pobiegł do ulubionego, porośniętego mchem pnia Myrtle. „Myrtle! Widziałaś to? Wczoraj w nocy zobaczyłem srebrzyste światło w głębi lasu! Migotało jaśniej niż tysiąc świetlików.”

Myrtle mrugnęła swoimi mądrymi, brązowymi oczami. „Co to może być, Pip?”

„Nie wiem!” pisnął podekscytowany Pip. „Chodźmy razem to sprawdzić.”

Myrtle zawahała się. Była wolna, a las nocą mógł być tajemniczy. Ale ciepło podekscytowania Pipa przekonało ją. „Dobrze,” uśmiechnęła się, „wyruszmy na przygodę.”

Tak więc, pod łagodnym blaskiem księżyca, wyruszyli. Pip pędził naprzód, jego wibrysy drgały, a Myrtle kroczyła powoli za nim. Wysokie drzewa szepczały sekrety, gdy przechodzili, a sowy ciekawie mrugały z gałęzi.

Wkrótce dotarli do szemrzącego strumienia. Pip łatwo przeskoczył na drugą stronę, ale Myrtle zatrzymała się na brzegu i spojrzała na swoje odbicie. „Ojej,” westchnęła, „nie mogę skakać jak ty.”

Pip wrócił. „Wskocz na mój grzbiet!” zachęcał.

Myrtle się zaśmiała. „Myślę, że to ja powinnam cię nieść.”

Z chichotem Pip wskoczył na skorupę Myrtle. Ostrożnie kroczyła w chłodnej wodzie. Prąd pociągał jej nogi, ale szła dalej, zdeterminowana. Gdy dotarli na drugi brzeg, Pip zawołał: „Udało ci się!”

Kontynuowali w głąb lasu, gdzie cienie tańczyły, a gwiezdne kwiaty słabo świeciły. Nagle usłyszeli ciche jęknięcie. Mały jeż utknął w gęstwinie cierni.

„Trzymaj się!” zawołał Pip. Przesunął się przez kolce i przegryzał łodygi, podczas gdy Myrtle delikatnie uwolniła jeża swoim mocnym pancerzem.

„Dziękuję!” pisnął jeż, uśmiechając się z ulgą. „Dokąd zmierzacie?”

Pip opowiedział o srebrnym świetle. Oczy jeża rozszerzyły się. „Słyszałem stare opowieści. Mówią, że rzadki, świecący księżycowy kwiat kwitnie tylko podczas pełni. Przynosi szczęście wszystkim, którzy go zobaczą.”

Z życzeniami jeża Myrtle i Pip poszli dalej, serca pełne ekscytacji. Wreszcie, po krętej ścieżce przez paprocie i korzenie, dotarli do polany skąpanej w księżycowym blasku. Tam, w samym centrum, stał jeden wspaniały kwiat, którego płatki świeciły srebrnym światłem.

„Wow,” wyszeptał Pip, zachwycony.

Myrtle uśmiechnęła się, serce pełne zachwytu. „Znaleźliśmy go—razem.”

Usiedli obok księżycowego kwiatu, pozwalając jego delikatnemu blaskowi ogrzać twarze. Pip przytulił się do skorupy Myrtle, a Myrtle nuciła cichą melodię, zadowolona. W tym momencie wiedzieli, że czasami największe przygody to te, które dzielisz z prawdziwym przyjacielem.

Gdy świt wkradł się do Willow Wood, Myrtle i Pip wrócili do domu, ich serca na zawsze rozświetlone magią księżycowej wyprawy i mocą przyjaźni.

Żółw i Mysz wyruszają, aby odkryć tajemniczy księżycowy blask w lesie.