Dawno, dawno temu, w otoczonym murami mieście Luminara, żyła księżniczka imieniem Celestyna. Była znana ze swojej dobroci, lecz także z samotności. Dni spędzała, przechadzając się po zamkowych ogrodach i tęskniąc za przygodami poza zasięgiem wież.

Każdego wieczoru bram miasta strzegł młody strażnik o imieniu Mira. W przeciwieństwie do innych strażników, którzy chełpili się bitwami i ucztami, Mira był cichy. Wolał spoglądać w gwiazdy i wsłuchiwać się w sekrety nocy.

Pewnej bezchmurnej nocy księżniczka Celestyna wymknęła się na mury, zwabiona srebrnym blaskiem księżyca. Tam zastała Mirę stojącego na warcie, z oczami wpatrzonymi w niebo. Księżniczka zawahała się. Nigdy wcześniej nie rozmawiała ze strażnikiem, ale spokojna obecność Miry była dla niej pokrzepieniem.

„Czy zawsze patrzysz w gwiazdy?” – zapytała cicho Celestyna.

Mira odwrócił się zaskoczony i ukłonił. „Tak, Wasza Wysokość. Gwiazdy opowiadają historie – tak mówiła moja babcia.”

Oczy Celestyny rozbłysły. „Opowiesz mi jedną?”

Mira skinął głową i zaczął snuć opowieść o Orionie, myśliwym, który zaprzyjaźnił się z księżycem. Kiedy mówił, Celestyna poczuła, jak jej samotność znika. Od tej nocy co wieczór wymykała się do Miry, by słuchać opowieści o konstelacjach, starożytnych bohaterach i odległych światach.

Pewnego wieczoru, gdy miasto spało, cień zakradł się wzdłuż zewnętrznego muru. Mira dostrzegł zakapturzoną postać wspinającą się po kamieniach! Cicho stanął przed księżniczką i dobył miecza. „Stań za mną” – szepnął.

Cień wskoczył na mur, wymachując sztyletem. „Oddaj księżniczkę, a nie stanie ci się krzywda!” – syknął nieznajomy.

Serce Celestyny biło jak szalone, lecz Mira stał niewzruszony. „Najpierw musisz przejść przeze mnie.”

W mgnieniu oka intruz ruszył do ataku, ale Mira był szybszy. Odbił cios i wezwał pomoc. Celestyna, drżąc, lecz zdeterminowana, chwyciła ciężką latarnię i uderzyła nią napastnika. Zaskoczony, potknął się i runął z muru, gdzie czekający żołnierze miasta natychmiast go schwytali.

Dysząc, Celestyna i Mira spojrzeli na siebie. „Byłaś bardzo dzielna” – powiedział Mira.

„Ty też” – odparła Celestyna z uśmiechem, pierwszym od wielu tygodni.

Po tej nocy Celestyna nalegała, by Mira został mianowany Kapitanem Straży. Wkrótce całe zamczysko mówiło o nich – nie tylko o bohaterskim czynie, lecz także o rodzącej się przyjaźni.

Mira uczył Celestynę posługiwać się mieczem, a Celestyna pokazywała Mirze, jak malować zachody słońca akwarelą. Razem przemienili samotną wieżę w miejsce pełne śmiechu i światła.

Wieść o ich odwadze i dobroci rozeszła się po całym mieście. Ludzie z różnych stron przychodzili na mury, by słuchać opowieści Miry i dzielić się własnymi życzeniami pod gwiazdami. Luminara stała się miastem marzeń, gdzie strażnicy i księżniczki mogli zostać przyjaciółmi, a każda noc wypełniona była opowieściami i migoczącymi światłami.

I tak księżniczka Celestyna i kapitan Mira czuwali nad Luminarą ramię w ramię, już nie samotni, lecz zjednoczeni pod niebem nieskończonych możliwości.

Żyli długo i szczęśliwie, a ich przyjaźń lśniła równie jasno jak gwiazdy nad nimi.

Odważny strażnik i samotna księżniczka nawiązują niespodziewaną przyjaźń pod gwiazdami.