Dawno, dawno temu, w spokojnym królestwie otoczonym szmaragdowymi lasami, żył dzielny strażnik pałacowy imieniem Rowan. Każdej nocy jego zadaniem było obchodzić królewski ogród, dbając, aby wszystko pozostało bezpieczne i ciche.

W zamku mieszkała księżniczka Elara, dziewczyna o dobrym sercu, błyszczących oczach i ciekawym umyśle. Uwielbiała czytać opowieści o magii, przygodach i dalekich krainach, ale trochę bała się ciemności. Co wieczór wyglądała z okna wieży, aby zobaczyć Rowana, który przechadzał się po ogrodzie, a jego latarnia świeciła niczym mała gwiazda.

Pewnego wieczoru, gdy księżyc wznosił się wysoko, Elara usłyszała dziwny dźwięk dobiegający z ogrodu. Brzmiał jak szept zmieszany z chichotem. Chciała sprawdzić, co to, ale cienie wydawały się dłuższe i bardziej przerażające niż zwykle. Przypomniawszy sobie światło Rowana, cichutko zeszła po schodach i znalazła go przy bramie ogrodu.

Rowan zauważył jej zatroskaną twarz i skłonił się. „Czy coś was niepokoi, księżniczko?” zapytał łagodnie.

„Słyszałam coś dziwnego w ogrodzie,” przyznała. „Ale boję się iść sama w ciemność.”

Rowan uśmiechnął się ciepło. „Czy chcecie, abym poszedł z wami? Razem nie ma się czego bać.”

Elara skinęła głową, czując się od razu odważniejsza. Wyruszyli więc krętą ścieżką ogrodu, a latarnia Rowana oświetlała im drogę. Świerszcze cicho grały, a kwiaty błyszczały od rosy, srebrzyste w blasku księżyca.

Kiedy zaszli głębiej, dźwięk znów się odezwał — tym razem głośniej. Dochodził od starej wierzby przy stawie. Rowan podniósł latarnię i odkryli rodzinę jeży szeleszczących w liściach!

Elara roześmiała się z ulgą. „Bałam się na darmo! To tylko małe jeże.”

„Wyglądają trochę psotnie,” powiedział Rowan z uśmiechem. „Ale są zupełnie nieszkodliwe.”

Nabrawszy pewności, Elara poprosiła, by poszli jeszcze kawałek dalej. Rowan się zgodził i wspólnie odkryli zakątki ogrodu, których nigdy wcześniej nie widziała nocą. Znaleźli śpiące kwiaty, które otwierały się tylko w świetle księżyca, i słuchali cichego plusku żab w stawie.

Po pewnym czasie usiedli na kamiennej ławce pod kwitnącym jaśminem. Powietrze pachniało słodko, a księżyc lśnił nad nimi. Elara odwróciła się do Rowana i wyszeptała: „Dziękuję, że poszedłeś ze mną. Na początku bardzo się bałam, ale pomogłeś mi odkryć, jak piękna może być noc.”

Rowan skinął głową. „Ciemność może wydawać się straszna, gdy jest się samemu, ale z przyjacielem można odnaleźć w niej tyle cudów.”

Nagle mały motyl nocny przeleciał i usiadł na dłoni Elary. Zachichotała, patrząc, jak jego delikatne skrzydełka migoczą. „Może częściej będę wychodzić nocą,” powiedziała. „Jest tyle tajemnic do odkrycia.”

Rowan uśmiechnął się. „Ogród zawsze was przywita, księżniczko. A jeśli kiedykolwiek będziecie potrzebować latarni albo przyjaciela, ja tu będę.”

Od tej nocy księżniczka Elara już nie bała się ciemności. Czasem ona i Rowan spotykali się po zachodzie słońca, by wspólnie odkrywać magiczny świat ogrodu w blasku księżyca. Znajdowali odwagę, przyjaźń i tysiące nowych opowieści czekających w cieniu — każdą rozświetloną blaskiem latarni i ciepłem odważnego serca.

I tak, pod czujnym spojrzeniem gwiazd i troskliwą opieką strażnika, księżniczka nauczyła się, że najwspanialsze przygody często zaczynają się wtedy, gdy pokona się własne lęki.

Strażnik pomaga księżniczce odkryć odwagę pod rozgwieżdżonym, księżycowym niebem.