Dawno, dawno temu, w sercu szumiącego zielonego lasu, żyli sobie Bernard niedźwiedź i Millie myszka. Bernard był wielki i łagodny, z nosem drgającym na zapach miodu i sercem miękkim jak leśny mech. Millie była malutka i sprytna, z błyszczącymi oczkami i szybkimi łapkami, zawsze gotowa na przygodę.

Pewnego wieczoru, gdy słońce chowało się za wysokimi sosnami, Millie podbiegła do Bernarda, który cicho nucił przy swoim ulubionym krzaku jagód. „Bernardzie!” zapiszczała. „Zastanawiałeś się kiedyś, co dzieje się w lesie, gdy księżyc świeci jasno?”

Bernard powoli mrugnął. „Nigdy nie byłem tak długo na nogach,” zamruczał. „Ale zastanawiam się, czy las nocą opowiada własne historie.”

Wąsiki Millie zatrzęsły się z podekscytowania. „Sprawdźmy to razem!”

I tak, gdy zapadł zmrok, a gwiazdy zajrzały na aksamitne niebo, niezwykła para wyruszyła na swoją nocną przygodę. Las wyglądał inaczej w świetle księżyca. Cienie tańczyły, a liście połyskiwały srebrem. Skradali się obok śpiących sów, których głowy obracały się bezszelestnie, i pod gałęziami, gdzie świetliki migały jak maleńkie lampiony.

Wędrując, trafili na lśniącą łąkę dzwonków. Spod płatków chór świerszczy grał kołysankę. Millie kołysała się do muzyki, a Bernard klaskał wielkimi łapami, uważając, by nie spłoszyć muzykantów.

Trochę dalej dotarli do starej wierzby nad brzegiem rzeki. Księżyc odbijał się w spokojnej wodzie, sprawiając, że wyglądała jak jezioro ze stopionego srebra. Nagle rodzina żab zaczęła kumkać w rytm świerszczy, a Bernard roześmiał się, dźwiękiem głębokim i ciepłym.

Po chwili nosek Millie drgnął. Wyłapała słodki zapach. „Bernardzie, czujesz to?”

Bernard pociągnął nosem. „Miód!”

Podążyli za zapachem do powalonego pnia, gdzie w dziupli ukryty był dziki plaster miodu. Bernard ostrożnie nabrał złotą kroplę na łapę i podał ją Millie. Spróbowała, a jej oczy rozszerzyły się z zachwytu. „Pyszne!”

Przyjaciele podzielili się miodem, oblizując wargi i nucąc z radości. Z pobliskich zarośli nadreptał jeż, przyciągnięty ich śmiechem. Opowiedział im o tajemnych nocnych spotkaniach, podczas których zwierzęta lasu tańczyły w blasku księżyca. Oczy Millie zalśniły. „Bernardzie, myślisz, że możemy dołączyć?”

Łapa w łapkę, niedźwiedź i myszka poszli za jeżem przez paprocie na małą polanę. Tam, pod pełnią księżyca, gromadziły się zwierzęta wszelkich kształtów i rozmiarów. Króliki podskakiwały, lisy wirowały, a nawet śpiący borsuk niezdarnie machał łapami w rytm muzyki. Bernard i Millie dołączyli do zabawy, wielkie stopy Bernarda tupały delikatnie, a Millie wirowała między jego palcami.

Gdy świt rozmalował niebo różem i złotem, zwierzęta pożegnały się i życzyły sobie dobrej nocy. Bernard ziewnął, powieki miał ciężkie. Millie wtuliła się w jego miękkie futro. Razem oglądali pierwsze promienie słońca przedzierające się przez drzewa.

„Dziękuję ci za tę przygodę, Millie,” wyszeptał Bernard.

Millie uśmiechnęła się sennie. „Las jest pełen magii, zwłaszcza gdy dzieli się ją z przyjacielem.”

I tak, w ciszy wczesnego poranka, niedźwiedź i myszka śnili o kolejnych księżycowych cudach, a ich serca na zawsze wypełniła przyjaźń i tajemnice nocnego lasu.

Ciekawska mysz i łagodny niedźwiedź razem odkrywają magiczny, księżycowy las.