Dawno, dawno temu, w samym sercu Lasu Klonowego, żył łagodny niedźwiedź o imieniu Bartłomiej i sprytna króliczka Rosie. Bartłomiej kochał miód i ciepłe drzemki, a Rosie uwielbiała chrupiące marchewki i ciekawe przygody. Choć bardzo się różnili, byli najlepszymi przyjaciółmi.

Pewnego słonecznego poranka Rosie podskoczyła do jaskini Bartłomieja, z noskiem drżącym z ekscytacji. „Bartłomieju!” zawołała. „Znalazłam coś cudownego, kopiąc koło starej wierzby!” Pokazała mu małe, lśniące nasionko, które w świetle słońca mieniło się srebrzysto-niebieskim blaskiem.

„Co za dziwne nasionko!” mruknął Bartłomiej. „Zasadźmy je!”

Szukali idealnego miejsca — polany, gdzie księżycowe światło rozlewało się jak mleko. Razem wykopali dołek: Rosie szybko skakała i drapała ziemię, a Bartłomiej powoli i ostrożnie wybierał łapą ziemię. Włożyli nasionko do dołka, przykryli i podlali rosą zebraną z porannych liści.

„Teraz czekamy,” powiedziała Rosie. „Ale na co?” zastanawiał się Bartłomiej.

Kiedy zapadła noc, a księżyc wzniósł się wysoko, powietrze wypełniło się delikatnym brzęczeniem. Nagle, z miejsca, gdzie zasadzili nasionko, wyrosła mała kiełka, która błyszczała w księżycowym świetle. Rosie wstrzymała oddech, a oczy Bartłomieja rozszerzyły się z zachwytu.

Całą noc patrzyli, jak kiełka rośnie coraz wyżej, pnąc się ku niebu. Liście rozwijały się jak srebrne wstążki, a kwiaty otwierały się jeden po drugim, każdy z miękkim blaskiem. O świcie wyrosły magiczne ogrody — księżycowe kwiaty, gwiezdne kapusty i krzewy świecących jagód, wszystkie lśniące w porannym świetle.

Bartłomiej powąchał gwiezdną kapustę. Pachniała słodkimi snami. Rosie skubnęła płatek księżycowego kwiatu — smakował jak miodowa rosa. „Podzielmy się tym ogrodem ze wszystkimi!” zawołała Rosie.

Gdy zapadł zmierzch, Bartłomiej łagodnie prowadził inne zwierzęta do ogrodu, a Rosie podskakiwała przodem, pokazując im drogę. Jeże tarzały się w miękkim, świecącym mchu, sowy siadały na migoczących gałęziach, a myszki skubały najmniejsze jagody, które świeciły jak latarenki.

Noc po nocy ogród rozkwitał. Ale pewnego wieczoru chmury zakryły księżyc i magiczne rośliny zaczęły więdnąć. Zwierzęta zebrały się razem, zaniepokojone.

„Co teraz zrobimy?” wyszeptała wiewiórka.

Bartłomiej długo myślał. „Może roślinom potrzebne jest światło księżyca, by przetrwać.”

Uszy Rosie uniosły się wysoko. „Stwórzmy własny księżyc!”

Zebrali świetliki, wypolerowane kamienie i kawałki kryształu. Zwierzęta pracowały razem, wieszając świecące kamienie i kryształy z gałęzi na gałąź. Świetliki tańczyły w powietrzu, ich złote światła migotały.

Razem stworzyli blask, miękki i jasny jak księżyc. Kwiaty uniosły się na nowo, jagody zalśniły, a ogród znów rozbłysnął.

Od tej nocy ogród księżycowy stał się miejscem przyjaźni i cudów. Ilekroć księżyc się chował, zwierzęta tworzyły własne światło, wiedząc, że nawet w najciemniejszych chwilach odrobina współpracy może przywrócić magię.

Bartłomiej i Rosie siedzieli obok siebie, otoczeni przyjaciółmi i świecącymi kwiatami. Bartłomiej uśmiechnął się sennie. „To najwspanialsza przygoda w moim życiu.”

Rosie skinęła głową, a jej oczy błyszczały. „A najlepsze jest to, że stworzyliśmy ją razem.”

I tak ogród północy rósł, każdej nocy jaśniejszy, pełen śmiechu, dobroci i magii prawdziwej przyjaźni.

Niedźwiedź i Króliczka zakładają magiczny ogród w świetle księżyca.