Edward Bear, znany swoim przyjaciołom jako Kubuś Puchatek, albo w skrócie Puchatek, pewnego dnia spacerował po lesie, dumnie nucąc pod nosem. Tego ranka wymyślił małą melodię podczas ćwiczeń Wzmocnienia przed lustrem: Tra-la-la, tra-la-la, rozciągając się jak najwyżej potrafił, a potem Tra-la-la, tra-la—och, pomocy!—la, próbując sięgnąć palców u nóg. Po śniadaniu powtarzał ją w kółko, aż nauczył się jej na pamięć i teraz nucił ją poprawnie. Brzmiała tak:

Tra-la-la, tra-la-la,
Tra-la-la, tra-la-la,
Rum-tum-tiddle-um-tum.
Tiddle-iddle, tiddle-iddle,
Tiddle-iddle, tiddle-iddle,
Rum-tum-tum-tiddle-um.

Nucąc tę melodię dla siebie, wesoło maszerował, zastanawiając się, co robią inni i jak to jest być kimś innym, gdy nagle natknął się na piaszczystą skarpę, w której był duży otwór.

{{68f4b5d6de004fa7f1553753_1760868599464.jpg}}

"Aha!" powiedział Puchatek. (Rum-tum-tiddle-um-tum.) "Jeśli cokolwiek wiem o czymkolwiek, ten otwór oznacza Królika," powiedział, "a Królik oznacza Towarzystwo," powiedział, "a Towarzystwo oznacza Jedzenie i Słuchanie mojego nucenia i takie tam. Rum-tum-tum-tiddle-um."

Położył więc głowę w otwór i zawołał:

"Jest ktoś w domu?"

Z wnętrza otworu dobiegł nagle szelest, a potem zapadła cisza.

"Powiedziałem: 'Jest ktoś w domu?'" zawołał Puchatek głośno.

"Nie!" powiedział głos; a potem dodał: "Nie musisz tak krzyczeć. Słyszałem cię dobrze za pierwszym razem."

"Och, nie!" powiedział Puchatek. "Czy naprawdę nikogo tu nie ma?"

"Nikt."

Kubuś Puchatek wyciągnął głowę z otworu, pomyślał chwilę i powiedział sobie: "Ktoś tam musi być, bo ktoś musiał powiedzieć 'Nikt'." Więc wsadził głowę z powrotem do otworu i powiedział:

"Cześć, Króliku, to ty?"

"Nie," powiedział Królik, tym razem innym głosem.

"Ale czy to nie głos Królika?"

"Nie sądzę," powiedział Królik. "Nie powinien taki być."

"Och!" powiedział Puchatek.

Wyciągnął głowę z otworu, pomyślał ponownie, a potem wsadził ją z powrotem i powiedział:

"Cóż, czy mógłbyś mi uprzejmie powiedzieć, gdzie jest Królik?"

"Poszedł odwiedzić swojego przyjaciela Misia Puchatka, który jest jego wielkim przyjacielem."

"Ale to jestem ja!" powiedział Miś, bardzo zdziwiony.

"Jaki 'ja'?"

"Miś Puchatek."

"Jesteś pewien?" powiedział Królik, jeszcze bardziej zdziwiony.

"Całkowicie, całkowicie pewien," powiedział Puchatek.

"No cóż, w takim razie, wejdź."

Tak Puchatek pchał i pchał, by przejść przez otwór, i w końcu wszedł.

"Miałeś rację," powiedział Królik, patrząc na niego od stóp do głów. "To ty. Miło cię widzieć."

"Kogo myślałeś, że to był?"

"Cóż, nie byłem pewien. Wiesz, jak jest w Lesie. Nie można wpuścić kogoś do domu. Trzeba być ostrożnym. Co powiesz na małą przekąskę?"

Puchatek zawsze lubił coś małego o jedenastej rano i był bardzo szczęśliwy, widząc, jak Królik wyciąga talerze i kubki; a kiedy Królik zapytał: "Miód czy mleko skondensowane z twoim chlebem?" był tak podekscytowany, że powiedział: "Oba," a potem, żeby nie wyglądać na zachłannego, dodał: "Ale nie przejmuj się chlebem, proszę." I przez długi czas potem nic nie mówił… aż w końcu, nucąc nieco lepko, wstał, potrząsnął Królikowi łapką i powiedział, że musi iść dalej.

"Naprawdę musisz?" powiedział Królik grzecznie.

"Cóż," powiedział Puchatek, "mogę zostać trochę dłużej, jeśli—jeśli ty——" i bardzo starał się spojrzeć w kierunku spiżarni.

"Właściwie," powiedział Królik, "sam zaraz wychodziłem."

"No dobrze, w takim razie idę dalej. Do widzenia."

"No cóż, do widzenia, jeśli jesteś pewien, że nie chcesz więcej."

"Czy jest coś jeszcze?" zapytał Puchatek szybko.

Królik zdjął pokrywki z naczyń i powiedział: "Nie, nic nie było."

"Tak myślałem," powiedział Puchatek, kiwając głową. "No cóż, do widzenia. Muszę iść dalej."

Więc zaczął wychodzić z otworu. Ciągnął przednimi łapami i pchał tylnymi, i wkrótce jego nos był znowu na świeżym powietrzu… potem uszy… potem przednie łapy… potem ramiona… i wtedy——

{{68f4b5d6de004fa7f1553753_1760868601722.jpg}}

"Och, pomocy!" powiedział Puchatek. "Lepiej wrócić."

"Och, nie!" powiedział Puchatek. "Muszę iść dalej."

"Nie mogę ani tego, ani tego!" powiedział Puchatek. "Och, pomocy i nie!"

W tym momencie Królik również chciał iść na spacer, i widząc przednie drzwi zajęte, wyszedł tylnymi, podszedł do Puchatka i spojrzał na niego.

"Cześć, utknąłeś?" zapytał.

"N-nie," powiedział Puchatek obojętnie. "Tylko odpoczywam, myślę i nucę sobie pod nosem."

"Chodź, podaj nam łapę."

Puchatek wyciągnął łapę, a Królik pociągnął i pociągnął i pociągnął…

"Ała!" krzyknął Puchatek. "Boli!"

"Faktycznie," powiedział Królik, "utknąłeś."

"To wszystko," powiedział Puchatek zirytowany, "bo drzwi nie są wystarczająco duże."

"To wszystko," powiedział Królik surowo, "bo się za dużo je. Myślałem o tym wówczas," powiedział Królik, "ale nie chciałem nic mówić," powiedział Królik, "że ktoś z nas je za dużo," powiedział Królik, "i wiedziałem, że to nie ja," powiedział. "No cóż, pójdę po Krzysia."

Krzysio mieszkał na drugim końcu Lasu, i kiedy wrócił z Królikiem i zobaczył przednią część Puchatka, powiedział: "Silly old Bear," z tak czułym głosem, że wszyscy znów poczuli nadzieję.

"Zaczynałem właśnie myśleć," powiedział Miś, lekko wąchając, "że Królik nigdy nie będzie mógł znowu użyć swoich przednich drzwi. I nie chciałbym tego."

"Ja też nie," powiedział Królik.

"Użyć przednich drzwi ponownie?" powiedział Krzysio. "Oczywiście, że ich użyje."

"Dobrze," powiedział Królik.

"Jeśli nie możemy cię wyciągnąć, Puchatku, możemy cię odciągnąć z powrotem."

Królik pomyślał, podrapał się po wąsach i wskazał, że gdy tylko Puchatek zostanie odciągnięty, będzie z powrotem w środku, i oczywiście nikt nie był szczęśliwszy, widząc Puchatka, niż on; ale niektórzy mieszkali na drzewach, a niektórzy pod ziemią, i——

"Chcesz powiedzieć, że nigdy nie wyjdę?" powiedział Puchatek.

"Chodzi mi o to," powiedział Królik, "że po dotarciu aż tutaj, szkoda byłoby to zmarnować."

Krzysio kiwnął głową.

"Więc jest tylko jedna rzecz do zrobienia," powiedział. "Będziemy musieli poczekać, aż znów będziesz szczupły."

"Ile czasu zajmuje stanie się szczupłym?" zapytał Puchatek zaniepokojony.

"Około tygodnia, myślę."

"Ale nie mogę tu zostać przez tydzień!"

"Możesz zostać tutaj, stary Misiu. Trudność polega na wyciągnięciu cię."

"Będziemy ci czytać," powiedział Królik radośnie. "I mam nadzieję, że nie będzie śniegu," dodał. "I mówię, stary przyjacielu, zajmujesz sporo miejsca w moim domu—czy nie przeszkadza ci, jeśli użyję twoich tylnych nóg jako stojaka na ręczniki? Bo, widzisz, są tam—nic nie robią—i byłoby bardzo wygodne powiesić na nich ręczniki."

"Tydzień!" powiedział Puchatek ponuro. "A posiłki?"

"Obawiam się, że nie będzie posiłków," powiedział Krzysio, "bo dzięki temu szybciej staniesz się szczupły. Ale będziemy ci czytać."

Miś zaczął wzdychać, a potem zdał sobie sprawę, że nie może, bo był tak mocno uwięziony; i łza spłynęła mu po oku, gdy powiedział:

"Czy przeczytalibyście Wspierającą Księgę, która pomogłaby i pocieszyła Uwięzionego Misia w Wielkim Ścisku?"

Więc przez tydzień Krzysio czytał tego rodzaju książki na północnym końcu Puchatka, a Królik wieszał pranie na południowym końcu… a w międzyczasie Miś czuł, jak staje się coraz szczuplejszy. Pod koniec tygodnia Krzysio powiedział: "Teraz!"

Chwycił przednie łapy Puchatka, Królik chwycił Krzysia, a wszyscy przyjaciele i rodzina Królika chwycili Królika i wszyscy razem ciągnęli…

{{68f4b5d6de004fa7f1553753_1760868603859.jpg}}

I przez długi czas Puchatek mówił tylko "Ała!" …

I "Och!" …

A potem, nagle, powiedział "Pop!" jakby korek wyskakiwał z butelki.

I Krzysio, Królik i wszyscy przyjaciele i rodzina Królika przewrócili się do tyłu… i na nich wszystkich spadł Winnie-the-Pooh—wolny!

{{68f4b5d6de004fa7f1553753_1760868605879.jpg}}

Tak więc, kiwając w podziękowaniu do swoich przyjaciół, kontynuował spacer po lesie, dumnie nucąc pod nosem. Ale Krzysio patrzył na niego z miłością i mówił do siebie: "Silly old Bear!"

Wesoły mały miś spaceruje po lesie, nucąc wymyśloną przez siebie melodię. Po drodze napotyka niespodziewane przeszkody, które wystawiają na próbę jego cierpliwość i spryt.