Dawno, dawno temu, w dolinie oplecionej srebrzystymi strumieniami, żyła bystra kaczka o imieniu Dabble. Dabble nie była zwykłą kaczką. Podczas gdy inne pluskały się na mieliźnie, ona marzyła o świecie poza trzcinami.

Pewnego ranka nad jej głową przeleciało stado gęsi, wołając: „Na Mglistej Górze mieszka mędrzec, który zna sekrety nieba!”

Ciekawość zadrżała w sercu Dabble. „Co kryje niebo? Czy kiedykolwiek uda mi się je dosięgnąć?”

Zdeterminowana, by się dowiedzieć, Dabble opuściła staw i rozpoczęła długą wędrówkę ku Mglistej Górze.

Podróż nie była łatwa. Ścieżka wiła się przez cierniowe krzewy, a górskie powietrze stawało się chłodne i rzadkie. Dabble prawie zawróciła, gdy nad nią zawisła groźna burzowa chmura, ale przypomniała sobie o gęsiach i ruszyła dalej.

W końcu, po wielu godzinach, znalazła się u stóp powykręcanej wierzby. Tam, siedząc po turecku na kamieniu, spoczywał mędrzec — stary, łagodny żółw z koroną z mchu i szatą zszytą z opadłych liści.

„Witaj, mała kaczko” — zabrzmiał głos Mędrca. — „Wspiąć się tak wysoko oznacza, że masz wielki cel.”

Dabble przełknęła ślinę i nastroszyła pióra. „Pragnę poznać sekrety nieba. Czy kiedyś polecę tak wysoko jak gęsi?”

Mędrzec uśmiechnął się, a jego oczy zabłysły jak krople rosy. „Powiedz mi, Dabble, dlaczego chcesz wzlecieć tak wysoko?”

Dabble zastanowiła się. „Aby zobaczyć, co kryje się ponad chmurami. Aby odkrywać świat i przynosić do domu cudowne opowieści.”

Mędrzec skinął głową. „A więc nie tylko twoje skrzydła mają znaczenie. Pozwól, że pokażę ci coś.”

Skinął na nią. „Spójrz na dolinę” — rzekł. — „Co widzisz?”

Dabble spojrzała przez mgłę. Zobaczyła swój staw na dole, wijącą się rzekę i łąki usiane dzikimi kwiatami. Z tej perspektywy wszystko wyglądało małe, a jednocześnie wspaniałe.

„To piękne” — wyszeptała Dabble.

Mędrzec uśmiechnął się. „Mądrość jest jak niebo — ogromna, ale przejrzysta, gdy wspiąć się wystarczająco wysoko. Nie latanie jest ważne, lecz odwaga, by szukać, i serce, by dzielić się tym, co znajdziesz.”

Oczy Dabble rozbłysły zrozumieniem. Pojęła, że nie musi wzlatywać tak wysoko jak gęsi, by przynosić cuda do domu — jej podróż i to, co zobaczyła ze szczytu, były już wystarczającym cudem.

Mędrzec sięgnął do sakiewki i wyjął maleńkie, złociste piórko. „Weź je, mała kaczko. Kiedy będziesz snuła swoje opowieści, niech ci przypomina, że jesteś tak odważna jak każdy ptak na niebie.”

Dabble podziękowała Mędrcowi, wsunęła piórko w swoje miękkie pierze i podskakując oraz dreptając wróciła do domu, gdzie inne kaczki zebrały się, by wysłuchać jej opowieści.

Od tego dnia Dabble została opowiadaczką doliny. Mówiła o cierniach i burzach, o mądrości gór i dobroci żółwiego Mędrca. A każda kaczka, choćby najmniejsza, zaczęła marzyć o nowych wyprawach.

A czasem, w mgliste poranki, Dabble spoglądała ku Mglistej Górze, z złocistym piórkiem lśniącym na jej piersi, i wiedziała, że jej marzenia są tak bezkresne jak niebo.

Odważna kaczka szuka mądrości u tajemniczego mędrca na mglistej górze.